مقايسۀ اثر فعاليت تناوبي شديد با حركت هم‌زمان، متوالي و متناوب بالاتنه و پايين‌تنه بر آيريزين وBDNF پلاسماي زنان چاق

هدف از پژوهش حاضر مقايسه اثر فعاليت تناوبي شديد با سه‌ مدل چيدمان؛ همزمان، متوالي و متناوب فعاليت بالاتنه و پايين‌تنه بر آيريزين و BDNF پلاسماي زنان چاق بود. 11‌زن تمرين نكرده‌ي چاق، 5/8±30/5‌ ساله و درصد چربي؛ 4/0±39/9، طي سه روز غير متوالي، سه پروتكل روي دستگاه الپتيكال را با اعمال طرح متقاطع اجرا كردند. در پروتكل متوالي؛ پدال زدن دست، سپس پا بصورت متوالي هر‌كدام 10‌ تكرار با 90% وات‌حداكثر به مدت 40 دقيقه، در پروتكل همزمان؛10‌ تكرار پدال زدن دست با پا بصورت همزمان با 90% وات‌حداكثر به مدت 29 دقيقه و در پروتكل متناوب؛ پدال زدن دست و پا بصورت متناوب هر كدام 14 تكرار با 90% وات‌حداكثر‌ به مدت 26 دقيقه و40 ثانيه، اجرا گرديد. وهله‌هاي يك‌دقيقه‌اي فعاليت توسط استراحت‌هاي فعال يك‌دقيقه‌اي با 30% وات‌حداكثر تفكيك شدند. نمونه‌خوني قبل و يك‌‌ساعت پس از اتمام پروتكل‌ها اخذ شد. نتايج تحليل واريانس با اندازه‌هاي تكراري و آزمون تعقيبي LSD، تفاوت معناداري (p≤0/05) در مقايسه تغييرات آيريزين و يا BDNF بين پروتكل‌ها نشان نداد اما در پروتكل‌هاي همزمان، متوالي و متناوب به ترتيب با افزايش 28/24 (0/02=p)، 21/86 و 17/18 (0/03=p) درصدي سطوح آيريزين و كاهش 0/01، 10/08 و 10/76 درصدي سطوح BDNF، نسبت به مقادير پايه روبرو بوديم. در مجموع عليرغم صرف زمان كمتر در مدل‌هاي همزمان و متناوب نسبت به مدل متوالي و درك فشار كمتر مدل متناوب نسبت به مدل همزمان، به نظر مي‌رسد ترشح آيريزين و BDNF بيشتر متاثر از انرژي مصرفي طي ورزش باشد تا شدت، مدت و يا مدل چيدمان فعاليت عضلات.