رابطه هوش هاي چندگانه با شادكامي و رضايت از زندگي دانشجويان

فاقد عنوان لاتين

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه بين هوش هاي چندگانه با شادكامي و رضايت از زندگي در دانشجويان انجام شده است. روش تحقيق در اين پژوهش كمي و از نوع همبستگي بوده كه جامعه آماري آن شامل دانشجويان روانشناسي دانشگاه هاي تهران انتخاب شدند. در اين تحقيق از روش نمونه گيري در دسترس استفاده شده است كه حجم نمونه 76 نفر بوده است. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه هاي هوش هاي چندگانه گاردنر، شادكامي آكسفورد و پرسشنامه رضايت از زندگي بود. براي تحليل داده ها از آمار توصيفي و آمار استنباطي كه شامل تحليل واريانس يك طرفه براي فرضيه اصلي و ضريب همبستگي پيرسون براي فرضيه هاي فرعي استفاده شده است. نتايج فرضيه اصلي شامل sig 0/048 بود كه كوچكتر از 105 • بوده، در نتيجه فرض صفر رد و فرض خلاف تاييد و رابطه به احتمال 95٪ است. همچنين نتيج فرضيه هاي فرعي به ترتيب 0/000، 0/001، 0/023، 0/017، 0/009، 0/020، 0/006، 0/010، 0/001، 0/005 بودند كه همگي معنادار شدند.