نقد دوگانه‌انگاري خلقت و تكامل بر اساس قرآن

در كلام جديد، »نظريه خلقت « با »نظريه تكامل « مقابل انگاشته مي‌شود؛ زيرا در نظريه تكامل مراحل پيدايش حيات به صورت طبيعي تبيين مي‌شود و خالق آگاه در آن نقشي ندارد؛ در مقابل خلقت‌گرايان به عامليت و فاعليت خالق آگاه اصرار دارند. در اين ميان برخي دانشمندان خداباور نظريه‌ طراحي هوشمند را ارائه دادند تا در ميان عوامل طبيعي جايي براي عوامل ماورائي بگشايند. اكنون مسئله اين است كه آيا قرآن نيز خلقت موجودات را معارض ايجاد طبيعي و تحولي آن‌ها مي‌داند؟ اين پژوهش بر اساس تحليل درون بافتي واژه خلق روشن مي‌سازد كه خلقت قرآني به پيدايش موجودات با سامان يافتن اجزاء يك ارگان به صورت زمان‌بر و مرحله‌مند و با دخالت عوامل طبيعي، اشاره دارد؛ يعني تمام مراحل تكون ارگان متكي به امر و اراده خداوند است. در واقع منظر خلق در قرآن وصف پيدايش از نماي طبيعي و تكاملي است، اما منظر امر يا ملكوت به نماي باطني پديده‌ها و نقش خالق اختصاص دارد. اين تبيين به نتيجه عدم دوگانگي خلقت و تكامل مي‌رسد. البته قرآن نظريه طراحي هوشمند را رد مي‌كند، زيرا اثر امر خداوند را در عرض ساير علت‌ها مي‌داند.