تحليل موانع استفاده از سيستم اشتراك دوچرخه توسط شهروندان شيرازي در تفريح و سفرهاي شهري

برنامه‌ريزي زيرساخت‌هاي ‌دوچرخه‌سواري در شهرهاي بزرگ با چالش‌هاي بي شماري روبرو است و نياز به درك بهتر از موانع استفاده از دوچرخه توسط شهروندان آن ، با توجه به زمينه محلي خاص دارد لذا هدف تحقيق حاضر بررسي موانع استفاده از سيستم اشتراك دوچرخه توسط شهروندان شيرازي در تفريح وسفرهاي شهري مي‌باشد. روش تحقيق از نظر هدف كاربردي توسعه‌اي است كه با استفاده از مدل معادلات ساختاريتفسيري به صورت تركيبي انجام شده است. به منظور شناسايي و تاييد موانع استفاده از دوچرخه، 452 نفر از شهروندان به عنوان نمونه انتخاب شدند سپس براي ارائه مدل ISM نيز 25 نفر از متخصصان در تحقيق شركت كردند. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از تحليل عاملي اكتشافي و تحليل ساختاري با ميك مك انجام شد. نتايج نشان داد كه موانع استفاده از سيستم اشتراك دوچرخه در شيراز داراي 43 عنصر و 7 مولفه كلي مي‌باشد كه اين 7 مولفه، 84 درصد از واريانس موانع ‌دوچرخه‌سواري در شهر شيراز را تبيين مي‌كنند. بر اساس تحليل ساختاري ميك مك نيز موانع فردي و فرهنگي آموزشي بيشتر تحت تأثير ساير عوامل بوده و از منظر سيستمي جزء عناصر اثرپذير و وابسته است. موانع محيطي و موانع اجتماعي در گروه متغيرهاي مستقل قرار گرفته‌اند كه داراي قدرت نفوذ و وابستگي ضعيف هستند. موانع اقتصادي، استراتژي‌هاي ضعيف دولتي و زيرساخت و تجهيزات نامناسب جزو موانع كليدي براي استفاده از دوچرخه توسط شهروندان شيرازي به شمار مي‌روند قدرت نفوذ بالا و وابستگي پاييني دارند.