مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و درمان وجودي بر افزايش انعطاف پذيري شناختي در سالمندان

مقدمه: برخوردار بودن از انعطاف پذيري شناختي افراد را قادر ميسازد تا علاوه بر مقابله بهتر در برابر موقعيتهاي استرس زا، كمتر دچار تنش شده، در برابر مشكلات از توانايي بالايي برخوردار باشند. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و معنادرماني بر افزايش انعطاف پذيري شناختي در سالمندان صورت گرفته است. روش كار: روش پژوهش حاضر نيمه تجربي و طرح آن از نوع پيشآزمونپسآزمون با گروه كنترل بوده است. جامعه آماري مورد مطالعه پژوهش حاضر شامل كليه اعضاي كانون بازنشستگان شهرستان بجنورد در سال 1399 بود كه حداقل داراي سن 60 سال بودند. حجم نمونه در اين پژوهش شامل 45 نفر بود كه ابتدا به شيوه نمونه گيري هدفمند و جايگزيني تصادفي در سه گروه آزمايش 15 نفره) و گروه كنترل ( 15 نفره) قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه انعطاف پذيري دنيس و وندروال ) 15 نفره)، گروه آزمايش 2 ) 1 2010 ) بود. بسته درماني درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در 8 جلسه 90 دقيقهاي و و درمان وجودي در 10 جلسه 90 دقيقهاي ) براي گروههاي مداخله اجرا گرديد. دادهها با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و آمار استنباطي (تحليل كوواريانس و آزمون تعقيبي) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. تحليل دادهها با استفاده از نرم افزار تحليل آماري اس پي اس اس نسخه 22 انجام شد. يافتهها: بسته درماني درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و درمان وجودي بر افزايش انعطاف پذيري شناختي شركت كنندگان تأثير گذار بود. همچنين از نظر مقايسه بين دو درمان در متغير انعطاف پذيري شناختي با وجود تفاوت اندكي كه وجود داشت، اما اين مقدار تفاوت از نظر آماري بين دو رويكرد درماني، معنادار نبوده است. نتيجه گيري: بسته درماني درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و درمان وجودي به ترتيب طي 8 و 10 جلسه 90 دقيقهاي توانست انعطاف پذيري شناختي افراد سالمند را افزايش دهد. بنابراين، به نظر ميرسد انجام چنين مداخلاتي به نوبه خود ميتواند زمينه بهبود عملكرد را در سالمندان در اكثر موضوعات و محورهاي زندگي اجتماعي و روانشناختي فراهم نمايد.