موانع رشد، توسعه و اجراي حقوق فرهنگي بشر

حقوق فرهنگي بشر، به شكل رسمي و امروزين آن، همزمان با لايحه جهاني حقوق بشر و آن هم در قالب بخش كوچكي از ميثاق بين‌المللي حقوق اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي مطرح شد. اين دسته از حقوق در مقايسه با ديگر انواع حقوق بشر، همواره مورد غفلت و ناديده‌انگاري واقع شده است. با توجه به اهميت بنيادين حقوق فرهنگي بشر و تاثير مهمي كه اجراي اين حقوق و پايبندي به آن بر زندگي بشر مي‌گذارد، اين ضرورت احساس مي‌شود كه شايد با شناخت موانع موجود بر سر راه حقوق فرهنگي بشر، بتوان گامي به منظور رفع آن‌ها برداشته و نتيجه‌ آن نيز به حمايت و ارتقاء اين دسته از حقوق منتهي شود. اين پژوهش با طرح اين سئوال كه «چه موانعي بر سر راه رشد، توسعه و اجراي حقوق فرهنگي بشر قرار دارد؟» با استفاده از روش تحليل كيفي محتوا، به ارزيابي اين فرضيه مي‌پردازد كه «استيلاي انديشه رئاليسم، بدبيني به رويكردهاي ايده‌آليستي، عدم امكان رشد آرمان‌هاي سوسياليستي، عدم توجه كافي به مباني انسان‌شناختي حقوق فرهنگي بشر و... همگي از موانع رشد و عدم ارائه‌ تعريفي مشترك از فرهنگ و حقوق فرهنگي بشر، عدم ارائه‌فهرستي جامع از مصاديق آن، پراكندگي مباني اين حقوق در اسناد مختلف و... از موانع توسعه و همچنين عدم وجود نهادهاي مشخص در زمينه اجراي اين حقوق، نگراني دولت‌ها از اجرا و نبود آموزش بين‌المللي از موانع اجراي حقوق فرهنگي بشر مي‌باشد.»