ترك اصيل و پايدار: الگوي پايداري در ترك مبتني بر تجارب زيسته افراد وابسته به مواد بهبوديافته با روش نظريه زمينه اي

هدف: هدف پژوهش حاضر ارائه الگوي پايداري در ترك مبتني بر تجارب زيسته افراد وابسته به مواد بهبوديافته بود. روش: روش اين پژوهش كيفي و از نوع نظريه زمينه‌اي بود. مشاركت‌كنندگان اين پژوهش افراد وابسته به مواد بهبوديافته ساكن استان لرستان در سال 1398-1397 بودند كه بيشتر از ۶ سال سابقه نگهداري ترك اعتياد را داشتند. از ميان آن‌ها، 20 نفر به شيوه نمونه‌گيري هدفمند -نظري انتخاب شدند و مورد مصاحبه نيمه ساختاريافته قرار گرفتند. تحليل داده‌ها شامل سه مرحله كدگذاري باز، محوري و گزينشي بود. يافته‌ها: نتايج نشان داد مشاركت‌كنندگان با تاكيد بر شرايط علي (شامل تجربه و ادراك خستگي جسمي و رواني، تجربه و ادراك به آخر خط رسيدن، تجربه و ادراك تهديد مصرف مواد و روشن شدن اراده منفي)، شرايط زمينه‌اي (همانند كنترل وسوسه و ترس از بازگشت، اتكا به معنويت، معناجويي و رشد خودشناسي و درون‌نگري)، شرايط مداخله‌گري (شامل حمايت اجتماعي و ثبات اقتصادي و پذيرش و حمايت خانوادگي) و از طريق استراتژي‌هاي شركت و مداومت در برنامه گروه همنوعان، بهره‌گيري از منابع كمكي جانبي و تغيير در روابط در تلاش براي رسيدن به ترك پايدار و اصيل بوده‌اند. نتيجه‌گيري: پايداري در ترك، رسيدن به تركي اصيل و پايدار است. همچنين، از نتايج اين پژوهش مي‌توان به ‌عنوان الگويي براي جلوگيري از بازگشت به مصرف مواد و ماندگاري در ترك استفاده كرد.