تاثير طرحواره درماني بر اضطراب، افسردگي و طرحواره هاي ناكارآمد اوليه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد

هدف: اين پژوهش با هدف تعيين تاثير طرحواره درماني بر افسردگي، اضطراب و طرحواره هاي ناسازگار اوليه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد انجام شد. روش: اين پژوهش نيمه آزمايشي به صورت طرح تك آزمودني با روش خط پايه چندگانه ABA بر روي شش آزمودني كه داراي اختلال مصرف مواد بودند، انجام گرفت. جامعه آماري شامل همه افراد مبتلا به اختلال مصرف مواد مراجعه كننده به مراكز درماني شهرستان رزن (يكي از شهرستان هاي استان همدان) در سال 1398 بود. ابزارها شامل پرسش نامه افسردگي بك، پرسش نامه اضطراب بك و پرسش نامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه بود. طرحواره درماني در 15 جلسه به صورت گروهي و فردي و در هر هفته يك جلسه اجرا شد. آزمودني ها در چهار مرحله مورد آزمون قرارگرفتند. تحليل داده ها با استفاده از روش تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر انجام شد. يافته ها: نتايج تاثير طرحواره درماني را در بهبود طرحواره هاي ناسازگار اوليه و پس از گذشت 4 ماه نشان داد ولي دركاهش نشانگان افسردگي و اضطراب از نظر آماري تفاوت معنا داري مشاهده نشد، ولي در نمودار ABA مقدار تغييرات در نمرات افسردگي، اضطراب و طرحواره هاي ناكارآمد حوزه دوم محسوس بود. نتيجه گيري: بنابراين، با مداخلات درماني متمركز بر طرحواره مي توان موجب تغيير و اصلاح طرحواره ها و كاهش علائم افسردگي و اضطراب در افراد با اختلال مصرف مواد شد. بر اين اساس، پيشنهاد مي شود تكنيك هاي طرحواره درماني به صورت فردي براي افراد با اختلال مصرف مواد كه افسردگي، اضطراب و طرحواره هاي ناكارآمد دارند، استفاده شود.