پيش‌بيني شيوه‌هاي ناكارآمد حل مسئله بر اساس طرحواره هاي ناسازگار اوليه در افراد وابسته به مواد

هدف: پژوهش حاضر با هدف پيش بيني شيوه هاي حل مسئله ناكارآمد مسئله افراد وابسته به مواد از طريق شناسايي طرحواره هاي ناسازگار اوليه انجام شد. روش: اين پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش شامل همه افراد وابسته به مواد مراجعه كننده به كمپ هاي درمان اعتياد در شهر قم در سال 1398 بود. 270 نفر افراد وابسته به مواد (216 مرد و 54 زن) به عنوان نمونه آماري و به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها پرسش نامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگ (فرم كوتاه) و پرسش نامه شيوه هاي حل مسئله بود. داده ها از طريق ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين طرحواره هاي ناسازگار اوليه و شيوه هاي حل مسئله ناكارآمد روابط مثبت معناداري وجود داشت. طرحواره‌ انزواي اجتماعي/بيگانگي قوي ترين پيش ‌بيني كننده شيوه هاي‌ حل مسئله به صورت درماندگي و مهارگري بود. طرحواره معيارهاي سرسختانه قوي ترين پيش بيني كننده شيوه حل مسئله اجتنابي بود. نتيجه گيري: بر اساس نتايج، با شناسايي طرحواره ‌هاي ناسازگار اوليه افراد وابسته به مواد امكان پيش ‌بيني سبك پاسخ دهي آنان به مسائل روزمره زندگي وجود دارد. بنابراين، با اصلاح طرحواره ‌هاي ناسازگار اوليه مي توان شيوه هاي حل مسئله در اين بيماران را بهبود بخشيد و آنان را در جهت رويارويي موثر و سازنده با مسائل زندگي ياري نمود. افزون بر اين، طبق اين يافته لازم است در برنامه هاي پيشگيري از اعتياد، به آموزش والدين و معلمان براي ايجاد طرحواره هاي سازنده و سازگار در دوران كودكي توجه شود.