رابطه طرحواره هاي ناسازگار اوليه با رضايت زناشويي و كيفيت زندگي در زنان داراي همسر وابسته به مواد

هدف: هدف از اين پژوهش بررسي رابطه طرحواره هاي ناسازگار اوليه با رضايت زناشويي و كيفيت زندگي در زنان داراي همسر وابسته به مواد بود. روش: اين پژوهش توصيفي و از نوع مطالعات همبستگي بود. جامعه آماري شامل زنان داراي همسر وابسته به مواد مراجعه كننده به مراكز دولتي و خصوصي درمان سوءمصرف مواد در شهر تهران بود. به اين منظور، 200 نفر از اين افراد به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها از پرسش نامه طرحواره هاي ناسازگار اوليه يانگفرم كوتاه، پرسش نامه رضايت زناشويي و پرسش نامه كيفيت زندگي استفاده شد. داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون گام ‌به‌ گام مورد تجزيه ‌و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه طرحواره هاي ناسازگار محروميت هيجاني، رهاشدگي، وابستگي و بازداري هيجاني 40 درصد از واريانس تغييرات رضايت زناشويي را به طور منفي و معناداري پيش بيني كردند. همچنين، طرحواره هاي ناسازگار رهاشدگي، وابستگي، ايثار، استحقاق و خودكنترلي ناكافي توانستند 84 درصد از واريانس كيفيت زندگي را به شكل منفي و معناداري پيش بيني كنند. نتيجه گيري: نتايج اين پژوهش اطلاعات مناسبي در خصوص نقش طرحواره هاي ناسازگار اوليه در ايجاد مشكلات فردي و بين فردي زنان داراي همسر وابسته به مواد ارائه مي كند و مي‌تواند در تعيين برنامه ‌ها و مداخلات درماني مناسب باشد.