ارائه يك مدل مكان محور مبتني بر ريسك براي ارزيابي مقاومت ساختمان هاي شهري درمقابل زلزله

با توجه به اينكه زلزله از رايج ترين بحران‌هاي طبيعي در سراسر دنيا به ويژه ايران مي‌باشد، تاكنون تحقيقات بسيار زيادي در زمينه ارزيابي آسيب‌پذيري ساختمان‌ها در مقابل زلزله صورت پذيرفته است. مشكل اساسي در مواجه با زلزله عدم آمادگي كامل در مقابله با آن‌ مي‌باشد كه يكي از راهكارهاي اساسي ايجاد اين آمادگي، ارزيابي و آگاهي از مقاومت آن ها در مقابل زلزله در سناريوها و شرايط مختلف ريسك مي باشد. در اين تحقيق با استفاده از نظرات كارشناسان زمين شناسي، سازه، زلزله، شهرسازي، پدافند غيرعامل و معماري 8 معيار آسيب‌پذيري استخراج شد و متناسب با هر يك نقشه‌هاي معيار فازي توليد شد. همچنين از تكنيك تحليل سلسله مراتبي فازي براي وزندهي معيارها و براي تركيب نقشه‌هاي معيار از عملگر تركيب خطي وزندار فازي استفاده شد. براي غيرفازي سازي نقشه‌هاي آسيب‌پذيري فازي و توليد نقشه آسيب‌پذيري در شرايط مختلف ريسك از عملگر ميانگين وزني مرتب شده (OWA) استفاده شد. با تحليل نتايج ارزيابي لرزه‌اي ساختمان‌هاي منطقه 6 تهران به عنوان مطالعه موردي در اين تحقيق، اين نتيجه حاصل شد كه در خوش بينانه ترين سناريو 39 درصد ساختمان ها از آسيب پذيري كم و در بدبينانه ترين سناريو 49 درصد ساختمان ها از آسيب‌پذيري بالايي برخوردارند. براي ارزيابي مدل از تكنيك تحليل حساسيت استفاده شد كه نتايج حاصل از آن حاكي از ثبات قابل قبول نتايج مدل در سناريوهاي مختلف و به عبارتي قابليت اطمينان بالاي نتايج مدل مي‌باشد.