تأثير تمرين هوازي بر محور كلوتو-FGF23 و كلسيمي شدن شريان در زنان يائسه ديابتي نوع ۲

هدف: سازوكار فعاليت ورزشي در كمك به كاهش سختي شرياني در بيماران ديابتي معلوم نيست. هدف از اين پژوهش عبارت است از تعيين اثر فعاليت هوازي بر محور كلوتو- عامل رشدي فيبروبالست23( FGF23 )و كلسيمي شدن شريان در زنان يائسه و ديابتي نوع2. روش ها: بيست و چهار زن يائسه و ديابتي نوع2 به صورت تصادفي به دو گروه تقسيم شدند: تمرين )12نفر( با ميانگين سني 2 51±6 سال و تودة بدن .3.29±2/۸ kg/m^2 m/kg 9±31.5؛ و كنترل )12نفر( با ميانگين سن 5±52 سال و تودة بدن تمرينات هوازي عبارت بود از 3 جلسه در هفته بهمدت ۸ هفته و هر جلسه 45_60 دقيقه دويدن روي نوارگردان با شدت 70- 45 درصد ضربان قلب ذخيره. نمونة خون، قبل و پس از دورة تمرين در حالت ناشتا گرفته و براي اندازه گيري كلوتو و FGF23 از روش االيزا استفاده شد. همچنين، آزمون سختي شريانها و فشارخون با استفاده از دستگاه 2000-VS-VaSera انجام و داده ها با استفاده از آزمون هاي تي وابسته و مستقل )0.05 P )تجزيه وتحليل شد. نتايج: تغيير معناداري در فسفر، FGF23 ،حاصل ضرب كلسيم در فسفر، فشارخون دياستولي و اكسيژن مصرفي بيشينه طي دورة تحقيق مشاهده نشد )0.05 P .)اما، كلسيم در گروه تمرين نسبت به پيش آزمون به طور معناداري كاهش يافت )0.05 P .) همچنين، فشارخون سيستولي، نسبت كلوتو به FGF23 و سختي شرياني در گروه تجربي نسبت به گروه كنترل به طور معناداري كاهش و كلوتو به طور معناداري افزايش يافت )0.05 P.) نتيجه گيري: تمرينات هوازي ممكن است سختي عروقي در زنان يائسه و مبتال به ديابت نوع2 را كاهش دهد، كه با عوامل مرتبط با كلوتو، نسبت كلوتو به FGF23 و فشارخون تحقق مي يابد.