پهنه‌بندي كشت چهار گونه دارويي در سطح دشت‌هاي حوضه آبريز درياچه نمك براساس شاخص‌هاي اقليمي و هيدرولوژيكي

از آنجا كه سرزمين ايران همواره با نوسان و كاهش نزولات آسماني روبرو بوده و از سوي ديگر برداشت‌هاي بي‌رويه از منابع آب به كاهش شديد منابع آب زيرزميني منجر شده است، كشت گياهان دارويي مي‌تواند به خروج از وضعيت بحران كم‌آبي كمك نمايد. اين پژوهش با هدف تعيين تناسب اكولوژيك كشت چهار گونه دارويي شامل گل‌محمدي (.Rosa damascena Mill)، زعفران (Crocus sativus L.)، آويشن (Thymus vulgaris L.) و اسطوخودوس (Lavandula angustifolia L.) در 36 دشت واقع در حوضه آبريز درياچه نمك انجام شد. روش‌شناسي پژوهش شامل جمع‌آوري، بازسازي و كنترل كيفي اطلاعات و شبيه‌سازي اقليمي، محاسبه شاخص‌هاي اگروكليماتولوژي و برآورد سهم كشاورزي از منابع آبي به تفكيك هر دشت و همچنين برآورد نياز آبي گياه، تعيين بيلان رطوبتي، تهيه لايه‌هاي مطلوبيت و عدم مطلوبيت كشت و در نهايت روي‌هم‌گذاري لايه‌ها و توليد اراضي زراعي مناسب براي كشت اين گياهان بود. شبيه‌سازي اقليمي با روش بازنمونه‌گيري هدفمند براي توليد سناريوهاي مختلف طي دوره 2011-2035 انجام شد. همه مدل‌ها تحت سناريوهاي مختلف، كاهش بارندگي و افزايش دماي بيشينه و كمينه را پيش‌بيني كردند. مدل EC-EARTH تحت سناريوي RCP2.6 بيشترين درصد كاهش بارندگي (حدود 23%) و بيشترين افزايش دما را پيش‌بيني كرد. اراضي كشاورزي دشت شريف‌آباد، بخش‌هاي شمالي اراضي كشاورزي دشت قم‌ كهك، اراضي شرقي دشت ساوه، اراضي شمالي دشت كاشان و اراضي جنوبي دشت ورامين به‌دليل شوري و تنش گرمايي براي كشت هر چهار گونه نامطلوب بودند. كشت زعفران و گل‌محمدي در بيشتر دشت‌هاي حوضه آبريز درياچه نمك وضعيت مطلوب يا بسيار مطلوب داشت.