اثر تمرين تداومي با شدت متوسط بر شاخصهاي اتوفاژي عضله اسكلتي در رت هاي نر سالمند نژاد ويستار

مقدمه: سالمندي با آتروفي عضلاني و يا ساركوپنيا همراه است. اتوفاژي فرآيندي است كه موجب كاهش آتروفي عضلاني ميشود با اين حال، كارايي اين فرآيند با افزايش سن كاهش مييابد. فعاليت ورزشي با فعال سازي مسيرهاي سيگنالينگ موجب بهبود ساركوپنيا ،ULK بر سطوح 1 (MICT) و روند اتوفاژي ميشود. بنابراين، هدف از پژوهش حاضر بررسي أثر تمرين تداومي با شدت متوسط AMPK سيسترين 2 و فسفوريلاسيون ،beclin1 در عضله اسكلتي رتهاي نر سالمند بود. و 2) كنترل ( 10 نفر در هر گروه) تقسيم شدند. پروتكل MCIT ( روش كار: 20 سر رت سالمند نژاد ويستار ( 18 ماهه) به دو گروه 1 18 متر بر 65 درصد اكسيژن مصرفي بيشينه با سرعت 20 شامل هشت هفته تمرينات دويدن روي تردميل با شدت 70 MCIT25 دقيقه در هر جلسه و پنج جلسه در هفته بود. نمونه برداري از بافت عضله دوقلو 48 ساعت بعد از آخرين جلسه دقيقه براي 40 0 انجام شد. / تمرين انجام شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون تي مستقل در سطح معنيداري كمتر از 05 اما، مقادير .(P 0/ نسبت به گروه كنترل افزايش معني داري داشت ( 05 MICT در گروه beclin يافتهها: مقادير پروتئيني 1 .(P 0/ نسبت به گروه كنترل تغييرات معني داري نداشت ( 05 MICT در گروه pAMPK سيسترين 2 و ،ULK پروتئيني 1 MICT نتيجه گيري: به نظر ميرسد، احتمالاً شيوه تمريني مناسبي به منظور فعال سازي مسيرهاي اتوفاژي و متعاقبا بهبود عوارض ناشي از افزايش سن از جمله ساركوپني در عضلات اسكلتي رت هاي سالمند نميباشد.