تأثيرتمركز صنعتي و نابرابري‌هاي آموزشي بر بهره‌وري نيروي كار واحدهاي صنعتي در ايران

تمركز صنعتي كه يكي از خصوصيات ساختاري بخش كسب و كار است، به نحوه‌ توزيع بازار بين بنگاه هاي توليدي صنايع مختلف اشاره مي كند. ازاين رو، اين مطالعه تأثير تمركز جغرافيايي صنايع و ضريب جيني سطح تحصيلات (به عنوان شاخص كيفيت آموزشي) بر بهره وري نيروي كار بخش صنعت، در دوره‌ زماني 13901379 را به صورت استاني و با استفاده از داده هاي پانل پويا بررسي مي كند.  ابتدا، شاخص هاي موردنظر محاسبه شده و نرخ رشد آن ها تجزيه وتحليل شده است.. همچنين، استان هاي كشور برحسب درجه‌ تمركز صنايع و شكاف آموزشي رتبه بندي شده و درنهايت، مدل اقتصادسنجي به روش آرلانو و باند برآورد شده است. نتايج برآورد نشان مي دهد كه متغير دستمزد سرانه نيروي كار بيشترين تأثير را بر بهبود بهره وري نيروي كار بخش صنعت دارد. همچنين، درجه‌ تمركز صنعتي رابطه‌ معني دار و مثبتي با متغير وابسته دارد. ضريب جيني آموزش نيز رابطه‌ معني دار و منفي با بهره وري نيروي كار دارد كه نشان دهنده‌ لزوم به كارگيري سياست كاهش پراكندگي سطح تحصيلات نيروي كار براي بهبود بهره وري است.