مقايسه نسبت هارمونيك راه رفتن بين سالمندان ايراني با و بدون سابقه زمين خوردن، تحت شرايط تكليف منفرد و دوگانه

مقدمه: مشكل تعادل در سالمندان زماني بيشتر نمايان مي شود كه فرد مجبور به انجام يك تكليف مضاعف در حين حفظ تعادل باشد. اين مطالعه با هدف تعيين و مقايسه نسبت هارمونيك راه رفتن بين سالمندان ايراني با و بدون سابقه زمين خوردن، تحت شرايط تكليف منفرد و دوگانه انجام شد. روش ها: در اين مطالعه ي مشاهده اي مقطعي،۲۰ سالمند با سابقه زمين خوردن (۱۳ زن و ۷ مرد) و ۲۰ سالمند بدون سابقه ي زمين خوردن (۱۲ زن و ۸ مرد) از ميان اعضاي يك  مركز بازنشستگي انتخاب و وارد مطالعه شدند. متغير هاي مورد ارزيابي عبارت بودند از نسبت هارمونيك راه رفتن در شرايط تكليف منفرد و دوگانه در جهات طرفي، عمودي و قداميخلفي كه توسط يك شتاب سنج اندازه گيري شد. يافته ها: در راه رفتن در شرايط تكليف منفرد، تفاوت معناداري بين دو گروه در جهات طرفي، عمودي و قداميخلفي نسبت هارمونيك گزارش نشد. در راه رفتن با تكليف دوگانه، نسبت هارمونيك در گروه با سابقه زمين خوردن در جهات طرفي (0.010=p) و عمودي (p =0/032) به طور معناداري كوچكتر از گروه بدون سابقه زمين خوردن بدست آمد، اما اختلاف بين دو گروه در جهت قداميخلفي نسبت هارمونيك از لحاظ آماري معنادار نبود. نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش اخير نشان داد كه راه رفتن در شرايط انجام تكاليف دوگانه مي تواند به ميزان قابل توجهي نسبت هارمونيك راه رفتن در جهات عمودي و طرفي را در سالمندان با سابقه زمين خوردن، تحت تاثير قرار دهد.