اثربخشي توان‌بخشي شناختي رايانه‌محور بر كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به ‌اختلال اُتيسم با عملكرد بالا

هدف از پژوهش حاضر، تعيين اثربخشي توان‌بخشي شناختي رايانه‌محور بر كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به ‌اختلال اُتيسم با عملكرد بالا بود. روش مطالعه از نوع نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه كودكان مبتلا به ‌اختلال اُتيسم مراكز درماني استان مركزي شامل 46 كودك (8 دختر و 38 پسر) بود. از بين جامعه هدف 16 كودك پسر مبتلا به‌ اختلال اُتيسم با عملكرد بالا با استفاده از روش نمونه‌گيري در دسترس بر اساس پرسشنامه سنجش دامنه طيف اُتيسم (ASSQ) از مركز درماني انجمن خيريه اُتيسم رضوان استان مركزي به‌عنوان حجم نمونه انتخاب و در دو گروه آزمايش (8 نفر) و كنترل (8 نفر) به ‌شيوه تصادفي گمارش شدند. در ابتدا هر دو گروه توسط پرسشنامه درجه‌بندي رفتاري كاركردهاي اجرايي (Bariff،2000) مورد ارزيابي قرار گرفتند. گروه آزمايش در 10 جلسه 50 دقيقه‌اي در طول چهار هفته توان‌بخشي شناختي رايانه‌محور را دريافت كردند. در پايان، هر دو گروه مجدداً مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از تحليل كوواريانس مورد تجزيه‌و‌تحليل قرار گرفت. يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه توان‌بخشي شناختي رايانه‌محور، موجب بهبود كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به ‌اختلال اُتيسم با عملكرد بالا مي‌شود. از‌اين‌رو، با استفاده از توان‌بخشي شناختي رايانه‌محور، مي‌توان كاركردهاي اجرايي كودكان مبتلا به‌ اختلال اُتيسم با عملكرد بالا را بهبود بخشيد.