اثربخشي آموزش مثبت‌انديشي به شيوه گروهي بر سازگاري اجتماعي و كاهش حساسيت بين‌فردي دانش‌آموزان داراي اختلال رياضي

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشي آموزش مثبت‌انديشي به شيوه گروهي بر سازگاري اجتماعي و كاهش حساسيت بين‌فردي دانش‌آموزان داراي اختلال رياضي بود. اين مطالعه نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانش‌آموزان 15-13 سال مبتلا به اختلال رياضي مراجعه‌كننده به مراكز آموزشي و باليني شهر كرج در سال تحصيلي 98-1397 بود. از بين جامعه آماري 30 دانش آموز به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و در ادامه هريك از آن ها به روش تصادفي در دو گروه آزمايش (15 نفر) و كنترل (15 نفر) جايگزين شدند. ابزار پژوهش شامل آزمون رياضي كي‌مت (KMDT)، مقياس‌هاي سازگاري اجتماعي كاليفرنيا (CSAS)، حساسيت بين‌فردي (IPSM) و آموزش مثبت‌انديشي بود. آموزش مثبت‌انديشي به‌صورت 10 جلسه 75 دقيقه اي به گروه آزمايش ارائه شد؛ اما گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد. داده هاي پژوهش با استفاده از روش تحليل كوواريانس چندمتغيره مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفت. نتايج تجزيه‌وتحليل يافته هاي پژوهش در پس‌آزمون، نشان داد كه آموزش مثبت انديشي در بهبود سازگاري اجتماعي و كاهش حساسيت بين‌فردي گروه آزمايش مؤثر بوده است (P 0.005). با توجه به نتايج به‌دست آمده از اين پژوهش، پيشنهاد مي شود كه آموزش مثبت‌انديشي به‌عنوان يكي از روش هاي مؤثر در بهبود سازگاري اجتماعي و كاهش حساسيت بين‌فردي دانش‌آموزان با اختلال رياضي در نظر گرفته شود.