ديپلماسي سلامت به مثابه قدرت نرم: تجربه هايي از برزيل و كوبا براي ايران

يكي از عرصه هاي مورد توجه دولت ها براي افزايش قدرت نرم خود بويژه در دوران شيوع كرونا در جهان، بحث ديپلماسي سلامت بوده است. سوال اصلي پژوهش حاضر اين است كه كشورهاي كوبا و برزيل به عنوان دو نمونه موفق و شناخته شده در حوزه ديپلماسي سلامت در سطح جهان، چه تجربياتي داشته اند و ايران چگونه مي تواند از اين تجربيات براي افزايش قدرت نرم خود در سطح جهاني استفاده نمايد؟ فرضيه پژوهش تاكيد دارد كه در اين كشورها بهداشت از موضوعي مربوط به سياست داخلي خارج و به بعد سياست خارجي تسرّي پيدا كرده است. كوبا با تكيه بر منافع ايدئولوژيك و اقتصادي آن را در خدمت قدرت نرم خود قرار داد و برزيل مستقيما از همان ابتدا به دنبال بعد سياسي(شهرت سازي و كسب پرستيز) حركت كرد. روش مورد استفاده در مقاله روش مقايسه ايتحليلي است و از نظريه قدرت نرم براي تحليل داده هاي جمع آوري شده استفاده شده است. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد تجربيات موفق برزيل در همكاري با سازمان بهداشت جهاني در امر مبارزه با ايدز و نيز تدوين كنوانسيون هاي بين المللي مي تواند از سوي ايران نيز در بحث قاچاق مواد مخدر و آثار مصرف آن تكرار گردد. همچنين ايران مي تواند همانند برزيل كمك هاي مالي خود در زمينه هاي بهداشتي را از كانال سازمان بهداشت جهاني به دست كشورهاي مقصد رسانده و از اين طريق بر شهرت بين المللي اش بيفزايد. همچنين موفقيت هاي كوبا در امر آموزش دانشجويان ديگر كشورها در رشته هاي پزشكي، صادارت دارو و تجهيزات پزشكي، ارائه خدمات بهداشتي به كشورهاي نيازمند، مشاركت در برنامه هاي واكسيناسيون جهاني و...امكان تكرار شدن از سوي ايران را دارد.