مدل‌سازي سيستمي برنامه‌ريزي توسعه توليد برق تجديدپذير در رقابت با برق فسيلي

با وجود تأكيد برنامۀ ششم توسعه، رشد برق تجديدپذير در عمل، اولويت اجرايي بالايي ندارد. همچنين با توسعۀ برق فسيلي نيز، رقابت‌پذيري و امكان توسعه نيروگاه‌هاي تجديدپذير كاهش مي‌يابد. به دليل نياز كشور به منابع توليدكنندۀ برق غير فسيلي در آينده، توسعۀ برق تجديدپذير موضوعي است كه از هم‌اكنون بايد به آن انديشيد. اين پژوهش در نظر دارد از ديد كلان، پويايي‌هاي توسعه برق تجديدپذير را شناسايي كند و بر اساس اين پويايي‌ها، برآورد صحيحي از ادامۀ وضعيت موجود به دست آورد و سياست‌هاي مناسبي براي توسعه برق تجديدپذير براي بازه‌اي 30 ساله تا سال 2050 ارائه دهد. در اين مطالعه، در راستاي ايجاد ديد سياست‌گذاري كلان، تحليل رفتار رقبا و نحوۀ تصميم‌گيري سرمايه‌گذاران، چارچوبي تركيبي براي مدل‌سازي سيستمي پيشنهاد گرديد. راستي‌آزمايي‌ها نشان مي‌دهند كه با توجه به اعتبار بالاي مدل، مي‌توان از آن در سنجش تصميمات استراتژيك در برنامه‌ريزي انرژي استفاده نمود. با شبيه‌سازي سناريوهاي مختلف روشن مي‌شود كه با روند كنوني نمي‌توان به اهداف تعيين شده دست‌يافت، در عوض با تغيير سياست‌، با كمترين بار مالي، مي‌توان تا سال 2050 سهم ظرفيت برق تجديدپذير از كل ظرفيت برق را از 2.3 درصد (با روند كنوني) به 5.4 الي 13.7 درصد (در سناريوهاي مختلف) رساند.