مشكلات تلفظي كودكان3 تا 8 سالۀ فارسي زبان داراي تأخير در گفتار: شهرستان بيرجند

به طور كلي، اگر بخش كوچكي از توانايي‌هاي زباني وگفتارِ افراد، دچار آسيب شود، زندگي اجتماعي آن‌ها تحتِ تأثير قرار خواهدگرفت. اين تأثيرپذيري در كودكانِ داراي اختلالِ تأخير در گفتار، بيشتر است و دشواري‌هاي بسياري را در بزرگسالي براي آن‌ها به وجود مي‌آورد. بنابراين، نياز به پژوهش در اين زمينه بايسته به نظر مي‌رسد. اين مقاله، به بررسي ارتباط ميان سن و جنسيت كودكان مبتلا به تأخير در گفتار و ميزان مشكلات تلفظي آن‌ها پرداخته‌است. روش پژوهش از نوع كمي است. جامعه آماري اين پژوهش تعداد 50 كودك (در دسترس) دچارِ تأخير در گفتار در مراكز گفتار درماني در شهر بيرجند بودند كه از ميان آن‌ها، تعداد 20 كودك دختر و پسر به صورت نمونه‌گيري هدفمند (بر اساس سن و جنسيت آن‌ها) انتخاب گرديدند. سن كودكان بين 3 تا 8 سال بود و همه آن‌ها به «تأخير در گفتار» دچار شده بودند. به منظور انجام پژوهش حاضر، از آزمون آواشناختي (فونتيك) بهره گرفته شد. در مرحله نخست، ابتدا از آزمودني‌ها، آزمون گرفته شد و سپس داده‌هاي گردآوري شده با نرم افزار اس.پي.اس.اس و با استفاده ازآزمون‌هاي آناليز واريانس يك‌طرفه، همبستگي پيرسون و تي دو نمونه‌اي مستقل، مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه تفاوت معناداري مابين ميزان اختلال در جايگاه‌هاي آغازين، مياني و پاياني واژه‌ها وجود ندارد. همچنين مابين سن و جنسيت فرد و ميزان اختلال در گفتار ارتباط معناداري وجود ندارد.