ارزيابي شاخص هاي استرس اكسيداتيو و آسيب DNA به دنبال يك دوره بلندمدت تمرين مقاومتي در مردان سالمند كم تحرك

زمينه و هدف: توليد بيش‌ازحد راديكال‌هاي آزاد و انباشت آسيب‌هاي اكسايشي نقش مهمي در تسريع فرايند پيري دارد. بااين‌حال، يكي از راهكارهاي مبارزه با پيري و بيماري‌هاي وابسته به آن، فعاليت بدني است. هدف از پژوهش حاضر، بررسي تأثير 12 هفته تمرين مقاومتي بر شاخص هاي استرس اكسيداتيو ( 8-iso PGF2 α:8-iso-prostaglandin-F2 α) و آسيب اكسايشي DNA (8-hydroxydeoxyguanosine: 8-OHdG) در مردان سالمند بود. روش بررسي: در اين مطالعه نيمه تجربي، 30 مرد سالمند به شكل داوطلبانه و هدفمند به‌عنوان نمونه آماري انتخاب و تصادفي در دو گروه تجربي(15 نفر) و كنترل(15 نفر) تقسيم شدند. شركت‌كنندگان گروه تجربي به مدت 12 هفته و سه جلسه در هفته به انجام تمرينات مقاومتي پرداختند. در ابتدا و انتهاي پژوهش، مقادير سرمي 8-iso PGF2 α و 8-OHdG به روش الايزا سنجش شد. براي مقايسه ميانگين‌هاي درون‌گروهي و بين گروهي به ترتيب از روش آماري تي همبسته و مستقل استفاده شد. يافته‌ها: مقاديرسرمي iso PGF2 α (P=0/007)8 و 8-OHdG (P=0/013) پس از 12 هفته تمرين مقاومتي كاهش معناداري را نشان داد. همچنين اختلاف معناداري در مقادير سرمي 8iso PGF2 α (P=0/009) و 8OHdG (P=0/02) بين گروه تجربي و كنترل مشاهده شد. نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد كه 12 هفته تمرين مقاومتي باعث كاهش مقادير شاخص هاي استرس اكسيداتيو (8-iso PGF2 α) و آسيب اكسايشي DNA (8-OHdG) در مردان سالمند مي‌گردد. از اين رو انجام تمرين مقاومتي منظم مي‌تواند در پيشگيري از آسيب‌هاي ناشي از استرس اكسايشي به‌خصوص در سنين پيري نقش بسزايي داشته باشد.