تبيين رابطه بين مولفه هاي موثر بركيفيت فضاي باز جمعي در ارتقاء اجتماع پذيري محيط

ميزان موفقيت فضاهاي جمعي به ميزان استفاده از آن مكان و حضور انسان وابسته است. انسان به صورت پيوسته با مكان همراه بوده و نوعي تعامل در آن را ايجاد كرده  كه منجر به شكل گيري روابط اجتماعي و اجتماع پذيري فضاي باز جمعي شده است. در دهه هاي اخير، بي توجهي به حفظ و ارتقاي حيات جمعي در برخي فضاهاي باز موجب از بين رفتن اهميت و نقش فضا شده است. همچنين عدم استفاده از معيارهاي فضاهاي باز عمومي براي اجتماع پذيري فضاها منجر به خالي و رانده شدن فضاها شده است. از اين رو شناخت معيارهاي ايجاد كننده و ارتقادهنده اجتماع پذيري در فضاهاي باز جمعي به منظور رونق بخشيدن به اين گونه فضاها در مقياس هاي مختلف ضروري است. پژوهش حاضر با هدف شناسايي و تحليل عوامل مؤثر بر كيفيت فضاي باز جمعي محيط هاي مسكوني و تأثير آن در ايجاد تعامل بين كاربران و پاسخ به اين پرسش كه حضور افراد در اين  فضاها چگونه منجر به اجتماع پذيري فضاي باز جمعي و عاملي در جهت موفقيت فضا مي شود، انجام شده است. از اين رو چهار فضاي باز مشترك جمعي در مقياس مجتمع هاي سكونتي در منطقه شش شهرداري شهر شيراز انتخاب شد. اين پژوهش با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي به روش پيمايش و با استفاده از ابزار سنجش پرسشنامه صورت گرفته است. حجم نمونه 488 نفر از ساكنان مجتمع مسكوني است. تجزيه تحليل داده ها با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و با بهره گيري از نرم افزار SPSS انجام شده است. پس از تحليل و دسته بندي ابعاد در سطح نظريه مكان و استخراج هفت مؤلفه مؤثر بر كيفيت فضاهاي جمعي و اجتماع پذيري (كه شامل ايمني و امنيت، انعطاف پذيري، نفوذ پذيري، فعاليت پذيري، تعامل اجتماعي، هويت مكان و ادراك محيط است) در چگونگي برقراري تعامل و ارتباط كاربران محيط چهار نتيجه حاصل گرديد. نخست ايجاد آفرينش فضاهايي پويا، دوم ايجاد فضاهاي جمعي، سوم پيوستگي و تعامل و چهارم تقويت درك متقابل از رفتارهاي محيط كيفيت مكان هاي باز جمعي را مي توان ارتقا بخشيد.