رويكرد مسكن اندك‌افزا به مثابه سياست ارتقاي مسكن در سكونتگاه‌هاي غيررسمي؛ مورد پژوهي شهر چابهار.

سكونتگاه هاي غيررسمي يكي از تبعات شهرنشيني سريع است كه عمدتاً مهاجران روستايي و تهيدستان شهري را در خود جاي داده‌ و بدون مجوز و خارج از برنامه ريزي رسمي و قانون توسعه شهري در درون يا خارج از محدوده شهرها شكل مي گيرند. اين نوع سكونتگاه ها نتيجه ناكارآمدي نظام تأمين مسكن شهري است كه در امتداد رشد كنترل نشده آن و عدم ثبات اقتصادي بازار مسكن رخ مي دهد. اين پژوهش بر سياست مسكن اندك‌افزا به مثابه فرآيندي براي بهسازي كالبدي مسكن در سكونتگاه هاي غيررسمي در شهر چابهار تأكيد دارد و مي تواند براي بهبود كيفيت فضايي_كالبدي زاغه ها و ادغام آن با مناطق رسمي شهري مورد استفاده قرار گيرد. رويكردي است در جهت تطبيق سياست مسكن اين نوع بافت و محلات با محدوديت‌ها و قيود تأمين منابع مالي و شرايط اقتصادي ساكنان. در الگوي پيشنهادي به حفظ ساختارهاي حائز اهميت مردمان محدوده پژوهش توجه جدي شده است. تأكيد بر حفظ ساختار فضايي ساكنان كه منطبق بر فرهنگ سكونت جامعه مخاطب طرح است و از الگوهاي فعاليتي حيات روزمره ايشان طبعيت مي‌كند، از اهداف پژوهش پيشِ روست. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه با بهره گيري از مسكن اندك‌افزا و رويكردهاي مرتبط با آن افراز، تجميع و تكميل فضايي مي توان به مدلي مطلوب و بهينه دست پيدا كرد كه در آن راهبرد عمودي از بالا به پايين و بي توجه به ساكنان جاي خود را به شكل همدلانه‌تري از توسعه داده است. روش پژوهش با درگيري فعال محقق در ميدان تحقيق و مصاحبه‌هاي عميق با ساكنان همراه بوده تا شيوه برآمده از تجربه زيسته آنها شناسايي و در ارائه الگو استفاده گردد. طراح در اين فرآيند عمدتاً نقش پيش ران يا كاتاليزور را خواهد داشت و نه فراتر. طراح قرار است صرفاً تسهيل گر باشد و در ادامه خود ساكنان مي توانند تصميم به افراز، تجميع يا تكميل درون واحدهاي سكونتي خود را بگيرند.