درآمدي بر الاهياتِ همگرايي در جهان اسلام

فاقد عنوان لاتين

آنچه بيش از همه در مسأله‌ي همگرايي جهان اسلام نيازمند ترميم است، همانا «الاهيات همگرايي» است. زيرا جهان اسلام بنيان‌هاي الاهياتي قدرتمندي دارد و جوامع اسلامي زيست‌جهان خود را طبق الگوي الاهياتي برمي‌سازند و ازآنجاكه الاهيات رايج بيشتر واگرايانه است، لذا جهان اسلام به ورطه‌ي واگرايي افتاده است. بر اين اساس، مسأله همانا بازنگري در الاهيات واگرايي رايج و تبديل آن به «الاهيات همگرايي» است. بنابراين پژوهش حاضر در گام نخست با معضل امكان همگرايي روبرو است. بحث امكان همگرايي از خلال بررسي حقيقت همگرايي و امكان تفاهم قابل‌طرح است. چون ماهيت همگرايي قسمي تدبير وحدت در كثرت است. قرينه‌ي اين وضعيت در ساحت زبان برقرار است كه طبق اقتضاي حقيقت زبان و منطق تفاهم، كثرت گفتارها به وحدت دروني آن‌ها بازگردانده مي‌شوند. بدين‌سان، امكان تفاهم با امكان همگرايي نسبت مستقيم دارد و با آن ملازم است. بخش منطق همگرايي مي‌كوشد دامنه‌ي عام الاهيات همگرايي را روشن نمايد و بحث الاهيات همگرايي به‌نحو خاص بر پايه‌ي سه اصل بنيادين اسلام پيش مي‌رود: توحيد، نبوت و معاد. لذا كوشش شد مهم‌ترين دلالت‌ها و الزاماتِ اين اصول در نسبت با همگرايي به تحليل درآيد. در پايان، در پاسخ به دشواري‌هاي ممكني كه فرارويِ امكان تفاهم و الاهيات همگرايي قرار دارد، تلاش شد از خلال طرحِ «اخلاق همگرايي» پاسخ عملي بدان‌ها فراهم آيد. اخلاق همگرايي معطوف به پرورش مهارت‌هاي شهروندان جهان اسلام، به‌ويژه مهارت‌هاي فكري، عقلاني و معنوي در راستاي پذيرش مسئوليت همگرايي است.

فاقد چكيده لاتين