بررسي عدالت مكاني در دسترسي به شبكه حمل‌ونقل ريلي درون‌شهري با استفاده از ضريب جيني و منحني لورنز تا افق 1410 (منطقه مورد مطالعه: شهر اصفهان)

يكي از مهم‌ترين مدهاي حمل‌ونقل عمومي شبكه حمل‌ونقل مترو است كه تأثير بسزايي در كاهش ترافيك و آلودگي هوا دارد. ازديگرسو، با توجه به هزينه‌هاي سرسام‌آور راه‌اندازي شبكه مترو، توسعه مرحله‌به‌مرحله با بهره‌برداري از يك خط و اجراي خطوط ديگر به‌دست مديران شهري مورد توجه است. بنابراين، هدف از اين تحقيق بررسي ميزان دسترسي به شبكه متروي اصفهان در افق 1410، با رويكرد عدالت مكاني، از دو جنبه افقي و عمودي در پنج طبقه اجتماعي، با استفاده از شاخص‌هاي ضريب جيني، منحني لورنز، شاخص سطح سرويس (عرضه) حمل‌ونقل همگاني و دسترسي است. آنچه اين تحقيق را از ديگر پژوهش‌هاي مشابه متمايز مي‌نمايد بررسي وضعيت دسترسي به شبكه هريك از خطوط مترو و در نهايت، تمامي خطوط و برآورد رشد جمعيت تا افق 1410 است كه نقش مؤثري در تصميم‌گيري برنامه‌ريزان شهري، به‌منظور توسعه ديگر مدهاي حمل‌ونقل شهري ايفا مي‌كند. نتايج اين تحقيق نشان داده كه ضرايب جيني، در دسترسي به شبكه مترو در شهر اصفهان، در بررسي عدالت افقي از عدالت عمودي بيشتر است كه اين نكته از بي‌عدالتي بسيار در توزيع دسترسي گروه‌هاي حساس و نيازمند اجتماعي به شبكه مترو خبر مي‌دهد؛ به‌طوري‌كه ضريب جيني در دسترسي شهروندان به تمامي خطوط، در عدالت افقي، برابر با 0.42 و در عدالت عمودي، در پنج طبقه شامل افراد بيشتر از شصت سال، كمتر از پانزده سال، فاقد ماشين شخصي، مهاجران، خانوارهاي با مساحت سكونت كمتر از پنجاه مترمربع به‌ترتيب برابر با 0.45، 0.49، 0.5، 0.54 و 0.6 است.