مباني و اصول حاكم بر ارتباط با خلق در سبك‌زندگي اسلامي از منظر قرآن كريم

سبك‌ زندگي، به‌ويژه در سدة اخير جايگاه مهمي در ادبيات علوم انساني مغرب‌زمين به‌ خود اختصاص داده است. اما ورود اين مفهوم با تلقي جديد آن به ادبيات مطالعات اسلامي سابقه چنداني ندارد. در واقع رواج سبك ‌زندگي در كشورهاي اسلامي از جمله در ايران، بيشتر با پسوند «اسلامي» بوده است. بدين‌ترتيب، «سبك‌ زندگي اسلامي» سازه‌اي مفهومي است كه در بررسي آن به هر سه واژۀ «سبك»، «زندگي» و «اسلامي» بايد توجه كرد. قيد «اسلامي» به سبك ‌زندگي بيانگر تمايز ماهوي اين نوع سبك ‌زندگي، از سبك‌‌هاي رقيب يا مشابه است. بنابراين، سبك ‌زندگي اسلامي منطقاً بازتاب‌‌هاي خاص در عرصه‌‌هاي ارتباطي، بخصوص در عرصه تعاملات انسان با همنوعان خود دارد. اين پژوهش با توجه به اين تمايز، اين پرسش را مطرح مي‌كند كه اصول حاكم بر تعامل با «مردم» در سبك ‌زندگي اسلامي و خاستگاه مباشناختي آن از منظر قرآن كريم كدامند؟ نتيجه‌ تحقيق، كه با استفاد از ظرفيت‌‌ روش‌‌هاي توصيفي و تفسيري انجام شد، اين است‌ كه سبك‌زندگي اسلامي در بُعد بينشي؛ عقيده به اشتراك در خلقت، برخورداري انسان از كرامت ذاتي و تفاوت‌‌هاي طبيعي زن و مرد؛ و در بُعد كنشي؛ به اصولي از جمله حق‌مداري، ولايت‌مداري، امانت‌داري، جمع‌گرايي، تقدم اخلاق بر حقوق و مانند آن استوار است.

no abstract