اثربخشي درمان راه حل محور بومي براساس روايات مادران داراي فرزند كم‌توان ذهني بر تاب‌آوري آنان

زمينه و هدف: تولد يك كودك ناتوان تأثير شگرفي در روحيه والدين و بخصوص مادران مي گذارد. به دنيا آمدن فرزند ناتوان موجي از نااميدي را در والدين ايجاد مي كند كه تاب آوري در مقابل اين مشكل به تنهايي سخت است. از اين رو، هدف از پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان راه حل محور بومي بر تاب آوري زنان داراي فرزند ناتوان بود. مواد و روش‌ها: روش تحقيق حاضر نيمه آزمايشي و طرح تحقيق پيش آزمون، پس آزمون، و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش را كليه مادران داراي فرزند كم توان ذهني مراجعه كننده به واحد توانبخشي بهزيستي شهر اراك در سه ماه اول سال ۱۳۹۸ تشكيل مي دادند. نمونه تحقيق شامل ۴۰ مادر داراي كودك ناتوان بودند كه به صورت نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند (۲۰ گروه كنترل و ۲۰ نفر آزمايش). براي جمع آوري اطلاعات از مقياس تاب آوري كانر ديويدسون استفاده شد. پس از اجراي پيش آزمون، مداخله (راه حل محوري) به گروه آزمايش ارائه گرديد. گروه كنترل نيز در ليست انتظار قرار داشتند. پس از پايان برنامه مداخله اي، از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد پس از سه ماه نيز آزمون پيگيري به عمل آمد. براي تحليل داده ها از روش تحليل واريانس مختلط استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه مداخله راه حل محور بر تاب آوري مادران داراي فرزند كم توان ذهني شهر اراك اثربخش بوده است (P 0/05). نتيجه‌گيري: با توج به يافته هاي به دست آمده، به نظر مي رسد درمان راه حل محور بومي مبتني بر روايات مادران كودكان ناتوان ذهني در افزايش تاب آوري آنان اثربخش بوده است. ملاحظات نظري و عملي بيشتر در اين پژوهش مورد بحث قرار گرفته است.