مقايسه اثربخشي آموزش مربيگري گشتالتي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر هوش هيجاني و خودكارآمدي

زمينه و هدف: مقايسه رويكردهاي مختلف درماني در روان‌شناسي مي‌تواند به درمانگران براي تشخيص صرفه‌جويي در زمان، هزينه و ميزان اثربخشي آن‌ها كمك‌كننده باشد؛ بنابراين پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي آموزش مربيگري گشتالتي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر هوش هيجاني و خودكارآمدي كاركنان شركت مخابرات تهران انجام شد. مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل كليه كاركنان شركت پرسو الكترونيك مخابرات تهران در سال 1398 بود كه از بين آن‌ها بر اساس جدول كوهن، 45 نفر با نمونه‌گيري تصادفي نسبي انتخاب و به‌صورت تصادفي ساده در دو گروه آزمايش و يك گروه كنترل قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي هوش هيجاني بار ان (1980) و خودكارآمدي شرر و مادوكس (1982) بود. گروه‌هاي آزمايش تحت آموزش مربيگري گشتالتي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد قرار گرفتند. داده‌ها با آزمون تحليل واريانس و اندازه‌گيري مكرر تحليل شدند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه آموزش مربيگري گشتالتي بر افزايش هوش هيجاني كاركنان، در سه مرحله آزمون اثر معني‌داري وجود دارد (P≤0.001). درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش هوش هيجاني كاركنان بين پيش آمون و پس‌آزمون اثر معني‌داري داشته (P≤0.001). ولي بين پس‌آزمون با پيگيري اثر معني‌داري وجود ندارد (P≥0.01). همچنين آموزش مربيگري گشتالتي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش خودكارآمدي كاركنان، در مرحله پيش‌آزمون و پس‌آزمون اثر معني‌داري وجود دارد (P≤0.001). ولي آموزش مربيگري گشتالتي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر افزايش خودكارآمدي كاركنان، در مرحله پس‌آزمون و پيگيري اثر معني‌داري وجود ندارد (P≥0.01). نتيجه‌گيري: بر اساس يافته‌هاي حاصل مي‌توان نتيجه گرفت، آموزش مربيگري گشتالتي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مي‌تواند راهكار مناسبي براي افزايش هوش هيجاني و خودكارآمدي كاركنان باشد.