تحليلي بر رابطه بين توسعه گردشگري پايدار و بهبود شاخص‌هاي رفاه اجتماعي (در روستاهاي شهرستان كوهرنگ)

هدف اين پژوهش بررسي بررسي رابطه بين توسعه گردشگري پايدار و بهبود شاخص‌هاي رفاه اجتماعي بر اساس تحليل معادلات ساختاري است. با تكيه بر رويكردهاي نظري جديد فرضياتي طرح شده كه اين تحقيق به روش توصيفي و از نوع همبستگي در صدد آزمون آنهاست. جامعۀ آماري مورد مطالعه، همه ساكنان روستاهاي شهرستان كوهرنگ به تعداد ۴۰۵۴۲ نفر هستند كه براساس فرمول كوكران 616 نفر نمونه با روش نمونه‌گيري سهميه اي انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. پرسشنامه‌هاي محقق ساخته (با استفاده از پشتوانه نظري موجود) توسعه گردشگري، رفاه اجتماعي به عنوان ابزار تحقيق مورد استفاده قرار گرفتند. تحليل‌هاي آماري براساس معادله ساختاري و با استفاده از برنامه Spss وAmos انجام يافته است. نتايج نشان داد بين توسعه گردشگري و بعد اجتماعي، اقتصادي، حقوقي، آموزشي، جمعيتي و زيستي رفاه اجتماعي رابطه معني داري وجود دارد. همچنين مقادير رگرسيوني مدل ساختاري حاكي ازآن است كه متغير توسعه گردشگري روستايي از بين ابعاد رفاه اجتماعي بيشتر اثر را بر بعد اجتماعي (0/42= ß) دارد و بعد از آن به ترتيب بر بعد جمعيتي (0/40= ß)، بعد اقتصادي (0/34= ß)، بعد حقوقي (0/28= ß)، بعد زيستي (0/27= ß) و كمترين اثر را بر بعد آموزشي رفاه اجتماعي(0/24= ß) دارد.