منطق دروني عشق (پديدار شناسي تجربه‌ي زيسته‌ي عشق)

يكي از مهمترين موضوعات در حيات اجتماعي كه به طرق مختلف ذهن انسان را به خود مشغول داشته است، »روابط عاشقانه « است. هدف پژوهش حاضر كاوش در تجربه‌ي زيسته‌ي عشق و كشف منطق دروني آن بود. براي اين منظور با رويكرد پديدارشناسي 14 نفر از دانشجوياني (دانشگاه اصفهان و دانشگاه صنعتي اصفهان) كه »عشق « را تجربه كرده بودند، مورد مصاحبه‌ي عميق قرار گرفتند. تجزيه و تحليل مصاحبه‌ها با استفاده از روش كوليزي، حاكي از آن بود كه با وجود شناسايي اشكال مختلف عشق‌ورزي، مضامين مشتركي از عشق، در بين تجارب وگونه‌هاي مختلف وجود دارد كه در يازده مقوله قابل دسته‌بندي است: »حمايت و پذيرش متقابل عاشق و معشوق «، »امكان كامل عرياني جسمي و روحي «، »وجود سطوحي از ناشناختگي آغازين «، »وجود يا تصور وجود نوعي برتري و كمال در معشوق «، »اعتقاد به ناب بودن معشوق و رابطه «، »انتخاب بر اساس تجارب كودكي و ناخود آگاه «، »تجربه‌ي هجران يار و پذيرش سختي‌هاي وصال «، »توانايي تصور آينده مشترك « و »همگرايي هويتي «. نتيجه نشان مي دهد كه عشق از نظر منطق دروني با حس تعلق، صميميت، تجربيات چرخه زندگي و هويت مشترك پيوند دارد.