رويكرد‌هاي ساخت ايمپلنت‌هاي استخواني برپايه فوم تيتانيومي

ساختارهاي متخلخل از جنس تيتانيوم علاوه بر خواص جالب توجه اين فلز به دليل فراهم ساختن مدول الاستيك پايين‌تر نسبت به ساير زيست‌فلزات، كاهش چشمگير پديده محافظت تنشي و برقراري پيوند مناسب با استخوان بسيار مورد توجه قرار گرفته اند. باتوجه به اينكه كارايي ايمپلنت‌هاي متخلخل علاوه بر نوع آلياژ، تابع ويژگي‌هاي ريزساختاري قطعه؛ همانند اندازه حفرات، شكل سلول‌ها، ضخامت ديواره، توزيع حفرات و چگالي قطعه است، لذا با انتخاب روش ساخت مناسب و كنترل پارامترهاي آن مي‌توان به ساختاري بهينه از نظر مطابقت مدول الاستيك ايمپلنت با استخوان و نفوذپذيري مناسب براي رشد سلول‌هاي استخواني دست يافت. با توجه به تأثيرپذيري شديد خواص نهايي ايمپلنت از روش ساخت؛ در مقاله علمي-ترويجي حاضر، خواص مكانيكي حاصل از روش‌هاي متفاوت ساخت ايمپلنت‌هاي تيتانيومي متخلخل گردآوري شده و مورد ارزيابي قرار گرفته است. در بين روش‌هاي متفاوت ساخت، روش‌هايي چون ساخت افزايشي، تف‌جوشي جرقه پلاسما و قالب‌گيري تزريقي فلزات، با انعطاف‌پذيري بالاي خود امكان توليد ساختارهاي متخلخل همراه با خواص مكانيكي مناسب را فراهم مي‌نمايند. هرچند به‌نظر مي‌رسد هزينه بالاي روش‌هاي ساخت افزايشي در مقايسه با دو روش ديگر، چالشي در برابر تجاري شدن اين روش جهت ساخت قطعات متخلخل تيتانيومي باشد.