مقايسه ويژگي‌هاي شاه در شاهنامه فردوسي با رئيس مدينه فاضله فارابي

تصوّر ايجاد جامعه اي آرماني و تبديل موقعيت موجود به شرايط مطلوب در ادوار گوناگون، توجه انديشمندان مختلف را به خود جلب كرده است. روياي ساخت اجتماعي فارغ از هر عيب و نقص، در آثار بزرگاني چون افلاطون و فارابي به چشم مي خورد. هدايت چنين جامعه اي از منظر افلاطون بر عهده فيلسوفان و از ديدگاه فارابي بر عهده حكيمي است كه بين شريعت و حكمت پيوند ايجاد كرده باشد. فارابي براي رئيس مدينه خود هفت ويژگي برمي شمرد كه مهمترين آنها ارتباط با عالم معنا و دريافت وحي است. در ميان شعرا نيز گاه كساني چون فردوسي و نظامي به چشم مي خورند كه چنين دغدغه هاي آرمان گرايانه اي داشته و انديشه هاي خود در اين باره را در شعرشان بازتاب داده اند. فردوسي آنچنان كه از شاهنامه برمي آيد شاهان آرماني ايران باستان را به عنوان الگويي شايان توجه براي حاكمان عصر خود مطرح نموده است. مقايسه اين خصوصيات با رئيس مدينه فاضله فارابي، نشان مي دهد كه ويژگي هاي مشترك والبته وجوه افتراقي بين شاه و رئيس مدينه وجود دارد. نويسندگان در اين مقاله، سعي در نماياندن اين وجوه اشتراك و افتراق دارند.