ماهيّت اختياري نشانه و مسألۀ هويّت ملّي در آموزش زبان‌هاي بيگانه به كودكان

دال‌هاي يك زبان، با بُرشِ پديده‌ها، بخشي از آنها را برجسته مي‌كنند و تصوّرات ويژه‌اي از آنها در ذهنِ كاربران زبان شكل مي‌دهند كه همان مدلول‌ها هستند. اين مسأله برآمده از ماهيّت اختياري نشانه‌ و مبناي شكل‌گيري هويّت و دركِ مشتركِ هم‌زبانان از جهان است. بر همين اساس، كاربرانِ يك زبانْ دنيا را، از ديدگاهي فراگير، مانند هم‌زبانانِ خود مي‌بينند. از همين‌روي، اگر پيش از آموختنِ زبانِ ملّي و انديشيدن در آن، به آموختنِ زباني بيگانه گماشته شوند، بخشي از جهان را با بُرش‌هاي دال‌هاي آن زبان بيگانه خواهد شناخت و ممكن است به اختلال‌هاي هويّتي دچار شوند. اين مسأله، در رويكردي كلّي، روندِ شكل‌گيري هويّت چهل‌تكّه را شتاب مي‌دهد. ما در اين مقاله مي‌كوشيم، با درنگي بر ماهيّت‌ اختياري نشانه‌ و جايگاه زبان در شكل‌گيري هويّت، به بحث دربارۀ آموزش زبان‌هاي بيگانه به كودكان بپردازيم كه در روزگارِ ما به امري فراگير تبديل شده است. جست‌وجوها نشان مي‌دهد، آموزش زبان‌هاي بيگانه به كودكان مايۀ اختلال در جهان‌ـ‌تصويرهاي آنها مي‌شود و توانِ انديشيدنِ سالم در زبانِ ملّي را از كودكان مي‌گيرد. چنين كودكي جهان را با آميخته‌اي از بُرش‌هاي دال‌هاي زبانِ ملّي و زبانِ بيگانه‌اي كه آموخته، مي‌بيند و به مصداقي از پديدۀ «هويّت چهل‌تكّه» دگرگون خواهدشد.