مدل يابي معادلات ساختاري ايده پردازي خودكشي دانشجويان بر اساس تاب آوري و راهبردهاي مقابله اي با نقش ميانجي افسردگي

ايده پردازي خودكشي نشان دهنده ي يك فوريت باليني در روانپزشكي است و افراد با ايده پردازي خودكشي نسبت به افراد بدون ايده پردازي خودكشي خطر بالاتري براي اقدام به خودكشي دارند. هدف پژوهش حاضر، تدوين مدل ساختاري ايده پردازي خودكشي بر اساس مولفه هاي تاب آوري، راهبردهاي مقابله اي مساله مدار و هيجان مدار با در نظر گرفتن نقش ميانجي افسردگي در دانشجويان بوده است. طرح پژوهشي ، همبستگي و به شيوه معادلات ساختاري بود. در همين راستا با استفاده از روش نمونه گيري تصادفي چند مرحله اي، نمونه اي برابر با 372 نفر از ميان دانشجويان دانشگاه شهيد چمران اهواز انتخاب شد. شركت كنندگان مقياس ايده پردازي خودكشي بك (BSI)، مقياس تاب آوري كانر و ديويدسون (CD-RIS)، پرسشنامه مقابله با شرايط استرس زا و پرسشنامه افسردگي بك (BDI-13) را تكميل نمودند. جهت تجزيه و تحليل داده ها از روش مدل يابي معادلات ساختاري (SEM) استفاده شد . نتايج پژوهش نشان داد كه بين تاب آوري و راهبرد مقابله مساله مدار با افسردگي رابطه منفي معنادار وجود دارد، اما بين راهبرد مقابله هيجان مدار و افسردگي رابطه مثبت معنا دار وجود دارد. مهم ترين يافته حاكي از آن است كه افسردگي در رابطه بين تاب آوري و راهبردهاي مقابله اي مساله مدار و هيجان مدار با ايده پردازي خودكشي به عنوان ميانجي گر عمل مي كند (0/001 p). بر اساس يافته هاي پژوهش حاضر مي توان نتيجه گرفت تاب آوري، راهبردهاي مقابله اي مساله مدار و هيجان مدار و افسردگي از عمده ترين عوامل تاثيرگذار بر ايده پردازي خودكشي هستند و مي توانند ايده پردازي خودكشي را پيش بيني كنند.