وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي در انديشه سياسي اصحاب قرارداد اجتماعي

وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي، دو جريان اصلي در انديشه سياسي است؛ به‌گونه‌اي كه مي‌توان همه آثار فيلسوفان سياسي از دوران كلاسيك تا معاصر را براساس آن تبيين و تفسير كرد. قرارداد اجتماعي نيز يكي از مهم‌ترين نظريه‌ها در انديشه سياسي است كه گذار جوامع انساني از وضع طبيعي به وضع مدني را تبيين مي‌كند. اصحاب قرارداد اجتماعي (هابز، لاك، روسو) تبيين يكساني از وضع مدني ندارند. بر همين اساس، مقاله پيش‌رو به روش تحليلي- تفسيري درپي نسبت‌سنجي ديدگاه اصحاب قرارداد اجتماعي در تبيين وضع مدني براساس وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي سياسي است. يافته اين تحقيق، گوياي آن است كه از انديشه سياسي قرارداد اجتماعي، سه الگوي متفاوت از وحدت‌گرايي و كثرت‌گرايي استنتاج مي‌شود. وحدت‌گرايي قراردادي، وحدت‌گرايي دموكراتيك و كثرت‌گرايي قراردادي، سه الگويي هستند كه از تبيين جايگاه سه متغير شهروندان، گروه‌هاي سياسي و دولت در وضع مدني در انديشه سياسي هابز، روسو و لاك به‌دست مي‌آيد.