بررسي و نقد اهداف اقتدارگرايي از ديدگاه فلسفه سياسي اسلامي

اقتدارگرايي گونه جديدي از حكومت استبدادي است كه در اوايل قرن بيستم ظهور كرد؛ سپس پژوهشگران غربي و مسلمان به بررسي نسبت آن با نظريه‌ها و نظام‌هاي سياسي پرداختند. ازآنجاكه برخي پژوهشگران بومي، فلسفه سياسي اسلامي را به اقتدارگرايي متهم كرده‌اند، ضرورت دارد تا مؤلفه‌هاي اقتدارگرايي استخراج و نسبت آنها با مباني فلسفه سياسي اسلامي سنجيده شود. ازاين‌رو، مقاله حاضر با روش توصيفي و تحليلي، مؤلفه‌هاي اقتدارگرايي ناظر به اهداف را در دو عنوان «غلبه تام» و «امنيت» شناسايي كرده و سپس آنها را به چالش كشيده است. غلبه تام، از آن جهت مردود است كه برايند چيرگي قواي غضبيه و شهويه بر قوه عاقله است و اين رخداد نمي‌تواند تأمين‌كنندۀ «سعادت» باشد كه هدف نهايي سياست است. امنيت نيز شايسته نيست در حوزه اهداف نهايي سياست قرار گيرد و بايد آن را در شمار اهداف مياني جاي داد كه زمينه‌ساز اهداف نهايي مي‌گردند.