بررسي ميزان جذب فلزات سنگين شيرابه زباله توسط گياه و تيور در يك خاك آلوده

اين مطالعه با هدف ارزيابي پتانسيل جذب فلزات سنگين سرب، كادميوم، منگنز و نيكل از شيرابه زباله شهري توسط گياه وتيور در شرايط گلخانه اي انجام گرفت. اين تحقيق بر اساس طرح كاملاً تصادفي در سه تكرار با چهار تيمار، شامل شيرابه زباله با غلظت هاي صفر، 30، 60 و 100 درصد انجام شد. گياهان در شرايط دمايي بهينه براي وتيور (2723 درجه سانتي گراد) و بر اساس نياز آبي به مدت 5 ماه و 4 نوبت آبياري در هفته كه هر نوبت شامل دو ليتر شيرابه بود آبياري شدند. نتايج نشان داد كه در جذب فلزات سنگين توسط گياه تفاوت معني داري در سطح 1 درصد وجود داشت. همچنين با افزايش سطوح تيمار شيرابه تا سطح 60% در طول ريشه و اندام هوايي تفاوت معني داري در سطح 1 درصد وجود داشت. سپس در تيمار با شيرابه 100% طول ريشه و اندام هوايي كاهش معني داري داشت. با افزايش سطوح تيمار شيرابه جذب فلزات سنگين توسط گياه افزايش يافت. بالاترين ميزان جذب، مربوط به ريشه با مجموع ميانگين 200.21 ميلي گرم بر كيلو گرم در كل چهار تيمار بود، كه بيشترين مقدار جذب مربوط به منگنز و سپس به ترتيب براي فلزات، سرب، نيكل و كادميوم با ميانگين هاي 70.70، 52.73، 44.56 و 32.22 ميلي گرم بر كيلوگرم در چهار تيمار بود. در بخش اندام هوايي ميزان جذب در مجموع با ميانگين 147.93 ميلي گرم بر كيلوگرم در كل چهار تيمار بود، كه بيشترين مقدار جذب مربوط به منگنز و سپس به ترتيب براي فلزات، سرب، نيكل و كادميوم با ميانگين هاي 53.18، 38.35، 35.13 و 21.27 ميلي گرم بر كيلوگرم در چهار تيمار بود. در بين سطوح تيمارهاي بكار رفته نيز بيشترين ميزان جذب فلزات سنگين (سرب، كادميوم، منگنز و نيكل)  در ريشه و اندام هوايي مربوط به تيمار با سطح 100 درصد بود. همچنين براي همه عناصر در هر چهار تيمار فاكتور غلظت بيولوژيكي (BCF) بيشتر از يك و فاكتور انتقال (TF) كمتر از يك بود. نتايج نشان داد گياه با درمعرض قرارگرفتن غلظت هاي بيشتر شيرابه بطور معني داري قادر به جذب مقادير بالاتري از فلزات سنگين بود. با توجه به بيشتر بودن جذب فلزات سنگين شيرابه زباله در ريشه نسبت به اندام هوايي، گياه وتيور بعنوان يك گياه تثبيت كننده حركت فلزات سنگين درخاك هاي آلوده عمل مي كند.