آگاهي روستاييان از بروز نشانه‌هاي تغيير اقليم و رابطه آن با معيشت پايدار جوامع محلي (مطالعه موردي: حوزه آبخيز اوغان استان گلستان)

تغييرات نامطلوب آب و هوا، خشكسالي و سيل تأثير منفي بر عرصه‌هاي منابع طبيعي، محصولات زراعي و بهره‌وري دام به‌عنوان منابع اصلي معيشت روستاييان دارند. بنابراين، بررسي درك جوامع روستايي از بروز تغييرات اقليمي و ارتباط آن با معيشت پايدار مهم مي‌باشد. اين تحقيق بدين‌منظور و با روش تحقيق توصيفي پيمايشي انجام شد. در اين تحقيق، تعداد 297 نفر از ساكنان با سن 35 سال به بالا در 10 روستاي حوزه آبخيز اوغان استان گلستان مورد بررسي قرار گرفتند. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسشنامه محقق‌ساخته بود كه روايي محتوايي آن با استفاده از نظرات استادان دانشگاه و كارشناسان منابع طبيعي مورد تأييد قرار گرفت. نتايج نشان داد كه سن، تعداد دام، سابقه دامداري، مدت اقامت در روستا و ميزان درآمد افراد با درك آنان از بروز نشانه‌هاي تغيير اقليم داراي رابطه مثبت و معني‌دار مي‌باشد. يافته‌هاي ارزيابي مدل معادلات ساختاري نشان داد كه بين ميزان درك از بروز نشانه‌هاي تغيير اقليم و تغييرات معيشتي افراد، رابطه علي معلولي وجود دارد، به‌طوري‌كه با افزايش آگاهي روستاييان از بروز نشانه‌هاي تغيير اقليم، معيشت آنان با تغييرات بيشتري روبه‌رو شده است.