مروري بر تكنيك‏‌هاي سنجش ‏از‏ دور رطوبت خاك و روش‏‌هاي ريزمقياس‏‌سازي مكاني

رطوبت خاك يك پارامتر با ارزش براي چرخه آب برروي اراضي، كنترل جريان آب بين اتمسفر، سطح زمين و زير زمين، از طريق تبخيرتعرق گياه مي‏باشد. اندازه‏گيري و ثبت مشاهدات رطوبت خاك به‌‏صورت داده‌‏هاي زميني نمي‏‌تواند جوابگوي نياز بشر باشد. دسترسي به نقشه‏‌هاي رطوبت خاك جهاني كه با استفاده از سنسورهاي سنجش از دور امكان پذير است، كاربردهاي بسياري از جمله پيش‏بيني بارش، پيش‏بيني سيلاب، نظارت بر خشكسالي و برنامه‌‏هاي مرتبط با كشاورزي خواهد داشت. اين نقشه‌‏ها بايد در مقياس مكاني مناسب فراهم شوند. اين امر از طريق ريزمقياس‏سازي مكاني مشاهدات رطوبت خاك انجام مي‏شود. ريزمقياس‌‏سازي مكاني رطوبت خاك اندازه‏‌گيري‏‌شده توسط ماهواره‏‌ها دو هدف را به‌‏منظور استفاده اين پارامتر در كاربردهاي هيدرولوژي، هواشناسي و كشاورزي بايد تأمين كند: 1 دست‏يابي به وضوح مكاني متوسط رطوبت خاك (تقريباً 10 كيلومتري)، 2 دقت بازيابي مناسب. تحقق هر دو هدف با استفاده از يك سنسور مفرد، مشكل مي‏باشد. بنابراين، ريزمقياس‏‌سازي مكمل با استفاده از طيف وسيعي از انواع مشاهدات توسط تركيب سنسورهاي مختلف، به‏عنوان يك روش براي غلبه بر مقياس مكاني درشت و بهبود دقت بازيابي رطوبت خاك، پيشنهاد شده است. در اين مقاله، تكنيك‌‏هاي سنجش از دور رطوبت خاك و دو روش اصلي ريزمقياس‏‌سازي موجود كه پتانسيل تحقق الزامات بيان شده در توان تفكيك‎‌‏پذيري مكاني و صحت ريزمقياس‌‏سازي را دارند، معرفي مي‏شوند و مزايا و معايب آنها بررسي خواهد شد.