انسان، محوري ترين وجه افتراق مفاهيم مكان- فضا با توجه به آراي هايدگر و لوفور

فضا واژه‌اي سيال است كه همواره با مكان آميخته شده است. در نوشتۀ حاضر، با استفاده از روش هرمنوتيك (پديدارشناسي) فلسفي، تفسير متفاوتي از مكان فضا ارائه مي‌كنيم. روش‌‌شناسي‌‌هاي موجود به‌دليل سيطرۀ عقلانيت و تفكر مفهومي و متافيزيكي، به‌جاي اينكه باتوجه به خصوصيات فضا، ازقبيل وجودي و تاريخي بودن، به‌دنبال تفسير واژۀ فضا باشند، به‌دنبال تبيين واژۀ فضا هستند. طبق روش‌‌شناسي حاكم بر پژوهش، كنكاش در دانش فضا با ديالكتيك به‌دست مي‌‌آيد؛ نه با علم و منطقي كه به‌دنبال روابط علي و رابطه‌‌اي است. طبق يافته‌‌ها، فضا پديداري است كه به‌واسطۀ هستي خاصش از ديگر پديدارها به وجود مشابهت بيشتري دارد و بنابراين، فضا اگزيستانسيال (وجودي) است. هايدگر از اين فضاي اگزيستانسيال براي نخستين‌بار پرده برمي‌‌دارد. با اينكه در نظريۀ توليد فضاي لوفور به‌طور مستقيم بحث اگزيستانسيال بودن فضا مطرح نمي‌‌شود، درواقع سه‌‌گانۀ او بدون اگزيستانسيال بودن فضا تحقق نمي‌‌يابد. درادامه، فضا را به‌گونه‌‌اي پديدارشناسانه باتوجه به نظريۀ اين دو فيلسوف تعديل كرده‌‌ايم و در اين تعديل، مكان به‌عنوان يكي از اجزاي سه‌‌گانۀ پيشنهادي با عنوان فضاهاي بازنمايي نمود مي‌‌يابد كه حالت بالقوه دارد.