نقش ميانجي انزواي اجتماعي در رابطه بين سيستم هاي مغزي-رفتاري و ويژگي هاي شخصيتي هگزاكو با تحمل پريشاني در افراد وابسته به مواد مخدر

يكي از بزرگترين مشكلات جوامع انساني معضل وابستگي به مواد است كه سلامت جامعه، خانواد و فرد را به خطر مي‌اندازد و باعث از دست رفتن كاركردهاي فردي، شغلي، خانوادگي و اجتماعي مي‌شود. بنابراين، هدف از اين پژوهش بررسي نقش ميانجي انزواي اجتماعي در رابطه بين سيستم‌هاي مغزيرفتاري و ويژگي‌هاي شخصيتي هگزاكو با تحمل پريشاني در افراد وابسته به مواد مخدر بود. روش پژوهش توصيفي و از نوع همبستگي است. جامعه آماري اين پژوهش كليه مردان وابسته به مواد مخدر مراجعه كننده به مراكز ترك اعتياد شهر تهران در سال 1399 بودند. حجم نمونه 400 نفر از اين‏ افراد بر اساس ديدگاه كلاين(2015) و به شيوه نمونه‏گيري غيرتصادفي در دسترس انتخاب‌ و به مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر، مقياس سيستم‌هاي مغزي/رفتاري كارور و وايت، سياهه ويژگي‏هاي شخصيتي هگزاكو اشتون و لي و مقياس انزواي اجتماعي راسل پاسخ دادند. پس از كنار گذاشتن 63 پرسشنامه داده پرت، 337 نفر با ارزيابي الگوي پيشنهادي از طريق مدل معادلات ساختاري با استفاده از SPSS و AMOS نسخه 24 تحليل شد. نتايج نشان داد بيشتر مسيرهاي مستقيم معنادار شدند. همچنين اثرات غيرمستقيم ويژگي‏هاي شخصيتي هگزاكو(صداقت فروتني، برون‌گرايي و توافق) از طريق انزاوي اجتماعي بر تحمل پريشاني معنادار بود، اما اثرات غيرمستقيم سيستم‌هاي مغزيرفتاري از طريق انزاوي اجتماعي بر تحمل پريشاني معنادار نبودند. مدل ساختاري اصلاح شده پژوهش برازش مطلوب و قابل قبول با داده‌هاي پژوهشي داشت و اين گام مهمي در جهت شناخت عوامل مؤثر بر تحمل پريشاني در افراد وابسته به مواد مخدر مي‌‌باشد.