نگاهي جمال‌شناسيك به نثر روزبهان بقلي در نعت رسول اكرم (ص)

نثر عارفان، نثري است شاعرانه و هنرمندانه و آنچه موجب برجستگي اين نثر و توجه به آن مي‌شود، استفاده از هنرسازه‌ها و عناصر شاعرانه است. عارفان، مفاهيم ديني و عرفاني را در ظرفي شكيل و زيبا كه زبان و نثري پرمايه است، به مخاطب عرضه مي‌كنند؛ زبان و نثري كه به دليل همين ويژگي‌ها، قرن‌هاست مورد توجه است و آن را از كهنگي و ملالت صيانت مي‌كند و همچون شعري فاخر و ناب همواره خوانندگاني بي‌شمار دارد. نثر قرن ششم با وجود عارفاني همچون عين‌القضات همداني، شيخ اشراق و روزبهان بقلي، در عرصۀ هنر و زيبايي‌هاي زباني و ادبي به اوج شكوفايي خود مي‌رسد؛ نثري كه سلامت و صلابت، لطافت و طراوت و همه بايستگي‌هاي نثر ممتاز عرفاني را در خود به نمايش مي‌گذارد. در اين پژوهش كوشيده‌ايم يكي از جلوه‌هاي زبان استعاري اين عارفان، شيخ روزبهان بقلي، را در ستايش رسول اكرم (ص) بررسي و معرفي كنيم و نوآوري و نثر وي را در از اين منظر كه آوردن آرايه‌ها و هنرسازه‌هاي گوناگون در بافت يك استعاره است، مورد مداقه قرار دهيم و ديگر بدعت ها و نوآوري‌هاي او را در مسحور كردن مخاطب نثر عرفاني به تصوير بكشيم.