مقايسه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالتيكي بر بخشودگي بين‌ فردي و تحمل پريشاني در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي

اين پژوهش باهدف مقايسه اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد و رفتاردرماني ديالكتيكي بر بخشودگي بين فردي و تحمل پريشاني در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي انجام شد. روش پژوهش نيمه‌آزمايشي از نوع پيش آزمونپس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري مورد مطالعه، شامل تمامي زناني بود كه در زمستان 1398 و بهار 1399 به اورژانس اجتماعي شهر ساري مراجعه كرده بودند. از بين آن‌هاهاها 45 زن به صورت نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند و در يك گروه كنترل و دو گروه آزمايش (هر گروه 15 نفر) به صورت تصادفي جايگزين شدند. آزمودني‌هاي گروه آزمايش اول و دوم هر يك به ترتيب درمان مبتني بر پذيرش و تعهد (طي 8 جلسه) و رفتار درماني ديالكتيكي (طي 12 جلسه) دريافت كردند و گروه كنترل آموزشي دريافت نكرد. براي جمع‌آوري داده‌ها از پرسشنامه‌هاي بخشودگي بين فردي (احتشام‌زاده، 1389) و تحمل پريشاني (سيمونز و گاهر، 2005) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با روش آماري تحليل كواريانس و آزمون تعقيبي LSD انجام گرفت. نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به طور معناداري باعث افزايش بخشودگي بين فردي (16.32=F و 0.0003=p) و تحمل پربشاني (7.34=F و 0.01=p) شده است. همچنين، رفتاردرماني ديالكتيكي به طور معناداري باعث افزايش بخشودگي بين فردي (11.78=F و 0.002=p) و تحمل پريشاني (7.3=F و 0.012=p) شده است. همچنين نتايج آزمون تعقيبي نشان داد كه درمان پذيرش و تعهد بر بخشودگي بين فردي (9.9=F و 0.05 p) و تحمل پريشاني (9.8=F و 0.05 p) تاثير بيشتري نسبت به رفتاردرماني ديالكتيكي دارد. با توجه به نتايج پژوهش حاضر، مي‌توان از درمان مبتني بر پذيرش و تعهد جهت افزايش بخشودگي بين فردي و تحمل پريشاني به صورت موثرتري نسبت به رفتاردرماني ديالكتيكي در زنان آزارديده از خشونت‌هاي خانگي استفاده كرد.