مدل معادلات ساختاري رابطه بين سبك هاي دلبستگي و پريشاني روانشناختي : نقش واسطه‌اي طرحواره‌هاي هيجاني

افسردگي و اضطراب جزء رايج ترين اختلالات روانشناختي هستند كه علاوه بر تحميل هزينه هاي گزاف بر فرد و جامعه با بسياري از اختلالات روانشناختي نيز همپوشاني دلرند. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش واسطه‌اي طرحواره هاي هيجاني در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي و پريشاني روان‌شناختي بود. تحقيق از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري شامل دانشجوياني بود كه در سال تحصيلي 99-1398 در دانشكده هاي علوم تربيتي و روانشناسي دانشگاه‌هاي تهران و شهيد بهشتي تحصيل مي‌كردند و از اين تعداد، 154 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. همه افراد به پرسشنامه هاي سبك‌هاي دلبستگي كالينز و ريدز (كالينز و ريد، 1990)، مقياس افسردگي اضطراب استرس (لاويباند و لاويباند، 1995) و پرسش نامه طرحواره هاي هيجاني (ليهي، 2002) پاسخ دادند. براي تحليل داده‌ها و تعيين اثر غيرمستقيم از آزمون ميانجي‌گري سوبل استفاده شد. نتايج نشان داد كه طرحواره هاي هيجاني سازگار در رابطه بين سبك‌هاي دلبستگي ايمن و ناايمن و پريشاني روانشناختي نقش واسطه‌اي ايفا مي‌كنند (0.05≥p ). ميان سبك‌هاي دلبستگي و پريشاني روانشناختي با درنظر گرفتن طرحواره هاي هيجاني به‌عنوان عامل واسطه‌اي رابطه غيرمستقيم وجود دارد. با توجه به نتايج پژوهش حاضر مي توان پيشنهاد نمود كه براي درمان افسردگي و اضطراب به‌طور همزمان به ترميم و بهبود سبك‌هاي دلبستگي و طرحواره هاي هيجاني پرداخته شود.