آسيب شناسي سياست هاي ساماندهي كودكان خياباني در ايران

مسئله كودكان خياباني در دستور كار دولتهاي مختلف جمهوري اسلامي قرار داشته اما همچنان به دلايل مختلف، راه حل جامع و مطلوبي كه بتواند در كنترل و كاهش اين مسئله گامهاي اساسي بردارد احصا نشده است. اين پژوهش با تحليل محتواي منابع موجود در صدد آن است كه به آسيب شناسي علل عدم موفقيت در ساماندهي كودكان خياباني و كار در ايران بپردازد. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد مؤلفه هاي «ابهام در شناخت و تعريف مسئله، موازي كاري و تداخل وظايف نهادي، عدم مرجعيت كلان سياستي و بي ثباتي و تغيير مداوم و راديكال در سياست هاي اتخاذ شده» از مهمترين آسيب هاي سياستگذاري كودكان خياباني در ايران است. پيشنهادات سياستي اين پژوهش اين است كه با تنقيح سياستهاي ساماندهي كودكان خياباني در كشور كه از سالهاي پيشين گاه فقط به يادگار مانده بي آنكه استفاده شوند، هرچند در برخي مواقع دستمايه قدرت طلبي برخي دستگاهها مي شوند به يك بسته سياستي واحد و اثرگذار در اين حوزه دست يافت. از طرفي در اين بسته سياستي، تنظيم نهادي وظايف دستگاههاي اجرايي نيز بايد به دقت و دور از كلي گويي انجام شود تا مرزهاي دخالت نهادهاي مختلف در ابعاد مختلف مسئله كودكان خياباني مشخص شده و از فرافكني هاي دستگاههاي اجرايي در اين حوزه جلوگيري شود. در نهايت اينكه، وجود يك تصوير و افق مورد اجماع ذينفعان مختلف اين حوزه مي تواند به ثبات سياستي راه حل هاي اتخاذ شده براي ساماندهي كودكان خياباني در ايران كمك وافري نمايد.