تطور مفهوم ارتقاء اعضاي هيأت علمي در بستر گفتمان هاي سياستي

بررسي پژوهش هاي صورت گرفته حول ارتقاي اعضاي هيأت علمي مويد اين امر است كه تاكنون مطالعه اي در مورد سير تطور معنايي مفهوم ارتقاء در آموزش عالي ايران صورت نگرفته است. لذا، اين پژوهش با هدف واكاوي اين موضوع با استفاده از رويكرد كيفي از گونه انتقادي انجام گرفت. براي گردآوري شواهد از اسناد قانوني/ سياستي همچون قوانين برنامه هاي توسعه كشور، سند دانشگاه اسلامي و آيين نامه ارتقاي اعضاي هيأت علمي، استفاده شد. اين اسناد بر اساس رويكرد گفتماني لاكلائو و موف و جامعه شناسي سياست استيفن بال و همچنين طرح مارپيچ تحليل كرسول، مورد تحليل قرار گرفتند. يافته ها نشان داد كه در سه دهه اخير سياست هاي ارتقاي اعضاي هيأت علمي متأثر از گفتمان كاربردي سازي، وجه عملكردمحوري را بر فضاي كار اعضاي هيأت علمي حاكم كرده است، به نحوي كه معناي ارتقاء در قالب ميزان ارزش اقتصادي قابل اندازه گيري كه دانشگاهيان توليد مي كنند، مفهوم سازي شده است. در حالي كه وجه ارزشي و حرفه اي كار آنها به حاشيه رفته و ناديده گرفته شده است.