اثر سرترالين و آمي‌تريپتيلين بر حركت دنداني، تحليل ريشه، ريمودلينگ استخوان آلوئولار طي اعمال نيروي ارتودنسي در سگ

مقدمه: داروهاي ضد افسردگي جزء داروهاي پرمصرف در ميان افراد جامعه مي‌باشند. اين داروها ممكن است اثراتي در تنظيم عملكرد سلولي استخوان داشته و در نتيجه؛ مقادير حركت دنداني طي اعمال نيروهاي ارتودنسي را تحت تأثير قرار دهد. هدف از انجام اين مطالعه، تعيين اثر داروهاي سرترالين و آمي‌تريپتيلين بر روي ميزان حركات دنداني و ريمادلينگ استخوان آلوئولار طي اعمال نيروي ارتودنسي در سگ بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه‌ي تجربي، 9 سگ نر بالغ به صورت تصادفي در سه گروه سه‌تايي، گروه اول داروي سرترالين، گروه دوم داروي آمي‌تريپتيلين و گروه شاهد (نرمال‌سالين) تقسيم شدند. بعد از كشيدن دندان پرمولر اول در هر كوادرانت، يك فنر نيكل تيتانيومي با نيروي 200 گرم در حد فاصل بين دندان كانين و پرمولر دوم متصل و فرم داده شد. در پايان ماه دوم، فاصله بين دندان‌هاي كانين و پرمولر دوم اندازه‌گيري شده و سپس درصد تحليل ريشه و ميزان تشكيل استخوان به صورت كلي و ميزان تشكيل استخوان به تفكيك نوع استخوان (woven و lamellar) توسط پاتولوژيست تعيين گرديد. براي تحليل داده‌ها از آزمون آماري t-test استفاده شد (0.05 = α). يافته‌ها: در سه گروه آمي‌تريپتيلين، سرترالين و شاهد، ميانگين ميزان حركت دندان (0.483 = p value)، ميزان تحليل ريشه (0.608 = p value)، ميانگين رسوب كلي استخوان (0.078 = p value)، درصد تشكيل استخوان نابالغ (0.616 = p value) و درصد تشكيل استخوان لاملار (0.083 = p value)، در هيچ گروه و در هيچ كدام از دندان‌هاي پرمولر تفاوت آماري معني‌دار وجود نداشت. نتيجه‌گيري: ميزان حركت دندان و ميزان رسوب استخوان و تعداد ترابكولاهاي تحليلي ريشه در سگ، با مصرف سيستميك داروي آمي‌تريپتيلين و سرترالين كاهش يافته كه از نظر آماري نسبت به گروه شاهد معني‌دار نبود.