بررسي ارتباط عوامل زمينه‌اي با تبعيت از درمان در زنان مبتلا به ديابت بارداري

زمينه و هدف: تبعيت بيماران ديابتي از رژيم‌هاي توصيه‌شده درماني يكي از مهم‌ترين چالش‌ها در كنترل ديابت است. تبعيت از رژيم غذايي نيز در زنان باردار مبتلا به ديابت بارداري پايين است. عدم پيروي مي‌تواند سبب كاهش اثرات مفيد درماني، علائم و نشانه‌ها، افزايش عوارض يا حتي مرگ شود. بنابراين انجام تحقيقات بيشتر در مورد عوامل تعيين‌كننده رفتارهاي پيروي از رژيم‌هاي درماني ضروري به نظر مي‌رسد. مطالعه حاضر با هدف تعيين ارتباط مشخصات جمعيت‌شناختي و بارداري با تبعيت از درمان در بيماران مبتلا به ديابت بارداري انجام شد. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي روي 260 نفر از زنان مبتلا به ديابت بارداري تحت درمان با رژيم غذايي مراجعه‌كننده به مراكز بهداشتي‌درماني و بيمارستان‌هاي امام‌رضا(ع)، قائم و ام‌البنين(س) در شهر مشهد انجام شد كه به روش نمونه‌گيري چندمرحله‌اي تلفيقي انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از پرسش‌نامه مشخصات جمعيت‌شناختي و بارداري و پرسش‌نامه پژوهشگرساخته تبعيت از رژيم درماني گردآوري شده و سپس با آزمون رگرسيون خطي چندگانه و توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 16 مورد تحليل قرار گرفتند. ملاحظات اخلاقي: اين مقاله حاصل بخشي از نتايج طرح تحقيقاتي مصوب در كميته تحقيقات دانشجويي دانشگاه علوم‌پزشكي مشهد با كد اخلاق IR.MUMS.NURSE.REC.1397.091 است. يافته ها: نمرات تبعيت از رژيم غذايي، پايش قند خون و تبعيت از ورزش اثر معني‌دار و مثبتي بر نمره كل تبعيت از درمان داشتند (0/001 P). همچنين سطح تحصيلات افراد (0/044=P)، ناخواسته بودن (0/006=P) يا برنامه‌ريزي‌نشده بودن (0/021=P) حاملگي، اثر مثبت و معني‌داري بر نمره كل تبعيت از درمان داشت. زناني كه سابقه ديابت در بستگان درجه‌يك (0/010=P) و نيز سابقه سقط (0/021=P) داشتند، از نمره كل تبعيت از درمان بالاتري برخوردار بودند. نتيجه گيري: برخي از مشخصات جمعيت‌شناختي و بارداري مي‌توانند در ميزان پيروي از رژيم درماني در زنان مبتلا به ديابت بارداري تأثيرگذار باشند و لازم است مراقبين سلامت به نقش اين عوامل در بهبود تبعيت از رژيم درماني بيماران توجه كنند.