شيوه مواجهه با مسائل اجتماعي

در قلمرو هر علم پرسش‌هاي اساسي وجود دارد كه تفطن به آنها از ضرورت‌‌هاي فهم نظريه‌‌هاي آن علم است. نظريه‌‌هاي اجتماعي با هدف اعطاي بينش همه‌جانبه و ارائه تصويري جامع، پديده‌‌هاي اجتماعي را در قالب مفاهيم كانوني، صورت‌بندي مي‌كنند و به آنها معنا مي‌بخشند. آنچه سبب تمايزات مكتبي و گرايش‌‌‌ها و نحله‌هاي علمي مي‌شود، تفاوت در شيوه مواجهه نظريه‌پردازان و فيلسوفان اجتماعي با مسائل و بحران‌‌هاي پيراموني و صورت‌بندي‌هاي مفهومي است. مواجهه علوم اجتماعي با پديده‌‌هاي انساني در سه مرحله‌ تشخيص مسئله، سبب‌شناسي و پاسخ (ارائه راه‌حل) صورت مي‌گيرد. شيوه مواجهه در هر سه مرحله را مي‌توان با رويكرد انتقادي بررسي كرد؛ چون هر سه مرحله، متأثر از غايت‌‌شناسي و تصوير نظريه‌پردازان از «جامعه خوب» است. در مقاله حاضر با استفاده از روش توصيفي تحليلي، مسئله مذكور بررسي، و اين نتيجه حاصل شد كه اولاً، مباني شناختي عالمان اجتماعي، به‌ويژه انسان‌‌‌شناسي، در تشخيص مسئله و مشاهده بحران‌‌هاي اجتماعي ‌تأثير شگرف دارد؛ ثانياً مرحله سبب‌‌شناسي و تشخيص ريشه‌‌هاي مسائل اجتماعي است كه هم به شكل‌گيري مكاتب گوناگون منجر، و هم به ارائه راه‌‌حل‌‌هاي مختلف و يا حتي عدم ارائه راه‌حل، در صورت طبيعي قلمداد كردن مسئله، منتج مي‌گردد.

No abstract